-Μάνα, θα φτιάξω
κόμμα.
-Σακίδιο να πάρεις.
Έγινε και αυτό. Ο
Σταύρος Θεοδωράκης ανήγγειλε την δημιουργία κόμματος για τις Ευρωεκλογές και
στα social media έπεσε
πολύς σαρκασμός. Λίγο το εφετζίδικο του ονόματος του νέου κόμματος «Το Ποτάμι»,
λίγο το εκσυγχρονιστικό στυλ του Θεοδωράκη, λίγο το τηλεοπτικό βιογραφικό του
έκαναν πολλούς να αντιμετωπίσουν αυτή την πρωτοβουλία με ιλαρότητα. Από το
«ποταμίτες και ποταμίτισσες» που θα αποκαλεί τους οπαδούς του κόμματός του,
μέχρι τις συνιστώσες του κόμματος, που θα ονομάζονται παραπόταμοι, μπήκε το
πρώτο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο
Στ.Θεοδωράκης: Να πείσει ότι πρέπει να τον πάρουν στα σοβαρά.
Το κόμμα
δεν είναι τηλεοπτική εκπομπή, όπου με ένα σακίδιο στη πλάτη και με μισό
χαμόγελο στα χείλη ξεμπερδεύεις. Δεν αρκεί στην ιδρυτική σου διακήρυξη να
κάνεις πληθώρα διαπιστώσεων για την ανικανότητα των πολιτικών και ταυτόχρονα να
φλυαρείς πολιτικά για κοινωνικά προβλήματα παραβλέποντας τις αιτίες που τα
γέννησαν.
Και για να δούμε τα
πράγματα ρεαλιστικά, ο συμπαθής κατά τα
άλλα Στ.Θεοδωράκης έχει να ξεπεράσει δύο ανυπέρβλητα εμπόδια. Το πρώτο είναι
ότι για να σταθεί ένα κόμμα του Κέντρου (σε αυτόν τον πολιτικό χώρο εντάσσει ο
ίδιος το κόμμα του) προϋπόθεση είναι η ύπαρξη μεσαίας τάξης και μάλιστα ηγεμονικής
μεσαίας τάξης. Στη χώρα μας η πολιτική του μνημονίου έχει διαλύσει τη μεσαία
τάξη και τις μέχρι σήμερα εκπροσωπήσεις της. Το δεύτερο είναι ότι ταυτίζεται με
τις βασικές παραδοχές του μνημονίου και τις κατευθυντήριες αρχές του και
προσπαθεί να διαφοροποιηθεί μόνο σε θέματα κοινωνικού φιλελευθερισμού. Εδώ θα
βρει απέναντί του την ΔΗ.Μ.ΑΡ, (Πασόκ
και Βενιζέλος έχουν ταυτιστεί με την Ν.Δ και όσο και να προσπαθούν να κάνουν
αισθητή την παρουσία τους στο χώρο του Κέντρου, δεν τους δίνει πλέον κανείς
σημασία) που ξέρει καλύτερα αυτόν τον ρόλο, είναι χρονικά δοκιμασμένη και άρα
πιο αξιόπιστη.
Έχει αρχίσει να γίνεται συνήθεια πια η μιντιοκρατία να προσπαθεί
μέσω του «εργαλείου» της, δηλαδή της τηλεόρασης, να δημιουργεί κόμματα εκ του
μηδενός, όπως η περίπτωση των «58», που καλοστημένα και καλοπληρωμένα γκάλοπ
από πολιτικές εκπομπές της ίδιας της τηλεόρασης τους έδιναν «δυνητικά» μέχρι
και 20%.
Τελικά χρειάστηκε
μόλις ένα τρίμηνο για να αντιληφθούν και οι ίδιοι την ανυπαρξία τους και να
διαλύσουν το ανύπαρκτο εγχείρημά τους, την «Ελιά». Μια «Ελιά» που πριν καλά – καλά καρπίσει
μεταλλάχτηκε από αειθαλές σε φυλλοβόλο δέντρο.
Το μόρφωμα της «Ελιάς» και η
κατάληξή του μας έδειξαν ότι, όσο καλό πατρονάρισμα και αν έχει ένα πολιτικό
σχήμα από διάφορα κέντρα και παράκεντρα, έχει και αυτό το πατρονάρισμα τα όριά
του. Και το βασικότερο, ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί δεν προσδιορίζουν τις
κοινωνικές ανάγκες αλλά ακριβώς το αντίθετο: Οι κοινωνικές ανάγκες είναι αυτές
που διαμορφώνουν τους όρους ύπαρξης ή θανάτου ενός πολιτικού σχηματισμού.
Άρα στα θετικά πρέπει
να καταγραφεί ως δείγμα πολιτικής ωριμότητας της κοινωνίας μας ότι τους γυρίζει
την πλάτη. O κόσμος μπορεί να έχει τα βάσανά του, να βιώνει την
εξαθλίωσή του αλλά αποδείχθηκε ότι κουτόχορτο δεν τρώει.
ΥΓ.1- Μιχάλης
Χρυσοχοίδης- (Υπουργός και βουλευτής Πασόκ): «Το Πασόκ δεν απορρίπτεται».
- Α, εσείς εκτός από το μνημόνιο, είστε
αδιάβαστος και στις δημοσκοπήσεις.
ΥΓ.2- Νικήτας
Κακλαμάνης-(Υποψήφιος Δήμαρχος Αθήνας):«Είμαι ο μόνος ανεξάρτητος υποψήφιος»
- Τα μπερδέψατε.
Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας είστε.
ΥΓ.3- Οικονομικά από
το Χάρβαρντ: «Βλέποντας την ακρίβεια στην αγορά αναρωτιόμαστε ποιος θα πέσει
πρώτος. Οι τιμές ή οι καταναλωτές;»
ΥΓ.4 - Σε ένα σχολείο
κάπου στην Αθήνα, την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς η δασκάλα παίρνει
απουσίες.
- Μεχμέτ Αλί Αρκαντάν;
Παρών. Μουχτάρ Αλ Σαραουϊ; Παρών. Γιον Κιμ Γκόγκ; Παρών. Χατζή Λαζά Ρουμιχ Αλής;
Τίποτα. Ησυχία. Χατζή Λαζά Ρουμιχ Αλής; επαναλαμβάνει η δασκάλα. Πάλι τίποτα.
Και εκεί που ετοιμάζεται να σημειώσει απουσία η δασκάλα, ένα παιδάκι δειλά –
δειλά σηκώνει το χέρι του από την τελευταία σειρά και λέει:
-Κυρία, μάλλον εγώ
είμαι αυτός, αλλά το όνομά μου δεν διαβάζεται έτσι. Χατζηλαζάρου Μιχάλης
λέγομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου