Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

ΑΡ.ΔΑΒΑΡΑΚΗΣ:ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ-ΣΑΜΑΡΑΣ,Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Του Άρη Δαβαράκη

***********************************************************************************

Τα ψέματα τελειώσανε –ή τέλος πάντων τελειώνουνε μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Όσα κόλπα και να σκαρφιστεί η συγκυβέρνηση, ό,τι και να κατεβάσει η κούτρα της, ένα είναι το απολύτως σίγουρο: Τον Μάϊο το εκλογικό σώμα, με αφορμή τις Ευρωεκλογές (αλλά και τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση) θα πάει στις κάλπες και θα ψηφίσει – και το αποτέλεσμα θα ερμηνευτεί από όλους τους λογικούς ανθρώπους σαν δημοψήφισμα, σαν την πιο έγκυρη δημοσκόπηση για τις βουλευτικές εκλογές που και αυτές, όσο και να προσπαθήσει να τις απομακρύνει προς το 2016 η συγκυβέρνηση, κάποια στιγμή θα γίνουν. Και, φυσικά, αν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι το αναμενόμενο, μια κατά κράτος ήττα δηλαδή του Σαμαρά και του Βενιζέλου, η «συγκυβέρνηση» δεν θα μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία.

Να μην ξεχνάμε πως Μάρτιο του 15 λήγει η θητεία του κ. Παπούλια και θα πρέπει να αναζητηθεί «συναίνεση» για την εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας. Και εκεί ο Αλέξης Τσίπρας είναι μάλλον απίθανο να θελήσει να «βοηθήσει» μια κυβέρνηση καθόλου αγαπητή να παραμείνει στην εξουσία. Το έχει ήδη δηλώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμπεριφερθεί έτσι ώστε να οδηγηθούμε σε εκλογές από τις οποίες θα προκύψει μια νέα πλειοψηφία που θα επιλέξει τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Στις δημοσκοπήσεις, κρυφές και φανερές, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται παντού στην Ελλάδα, με μεγαλύτερη ή μικρότερη διαφορά. Το μόνο «χαρτί» της συγκυβέρνησης είναι ο Αντώνης Σαμαράς που προηγείται σαφώς του Αλέξη Τσίπρα σαν πιο «κατάλληλος πρωθυπουργός». Γι’ αυτό από εδώ και πέρα ό,τι «δημοφιλές» ή επικοινωνιακά χρήσιμο κάνει η συγκυβέρνηση, θα το χρεώνεται στα ΜΜΕ προσωπικά ο «καταλληλότερος για πρωθυπουργός» ώστε να δυναμώσει το image του. Αυτό όμως ήδη προκαλεί μεγάλο πρόβλημα στις σχέσεις με τον κ. Βενιζέλο που δημοσκοπικά βυθίζεται μαζί με το άλλοτε κραταιό κόμμα που έχει χρεωθεί (μετά από πολλές προσπάθειες και επειδή το ήθελε πάρα πολύ). Ήδη ο βουλευτής και Διευθυντής Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Καρύδης επιτέθηκε με σφοδρότητα στη ΝΔ η οποία, όπως λέει «δεν διστάζει να εκθέτει και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, εμφανίζοντάς τον να υιοθετεί πρακτικές Μαυρογιαλούρου».

Αυτά είναι δείγματα μεγάλης νευρικότητας τις πρώτες κιόλας ώρες της προεκλογικής περιόδου που ήδη διανύουμε. Και είναι λογικό. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όσο και αν έχουν πια καταγραφεί στο μυαλό των ψηφοφόρων σαν «πασοκονουδού», παραμένουν δύο κόμματα – και το ένα διεκδικεί ψήφους από το άλλο. Η «διάσπαση» λοιπόν στην προεκλογική περίοδο, ακόμα και αν δεν γίνει επίσημα (με πτώση της «συγκυβέρνησης») θα γίνει ανεπίσημα. Το ένα κόμμα θα κάνει ό,τι μπορεί για ν’ αρπάξει τις ψήφους που νοιώθει ότι δικαιούται από τον «παρτενέρ» του. Και το φυσικό επακόλουθο θα είναι ένα πολιτικό «μαλλιοτράβηγμα» μπροστά στις κάμερες και εδώ στο διαδίκτυο που, αν θέλετε την γνώμη μου, δεν θα ωφελήσει κανένα από τα δύο «πρώην μεγάλα κόμματα» που, συγχρόνως, θα «συγκυβερνούν».

Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι λογικό θα βγει και πάλι κερδισμένος από την «διάσπαση» αυτή της συγκυβέρνησης, ακόμα και αν δεν κάνει ή δεν υποσχεθεί τίποτα προεκλογικά. Το εκλογικό σώμα δεν έχει που αλλού να πάει για να συναντήσει διψήφιο ποσοστό – θα πάει λοιπόν εκεί που πάει πάντα : Στην παράσταση νίκης. Εκεί που λέγεται ή ακούγεται ή είναι φανερό ότι θα κάτσει η μπίλια της εξουσίας και του πρώτου κόμματος, του «ρυθμιστή». Πάλι στον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή.

Εκτός πια αν αποφασίσουν οι δύο κάποτε ορκισμένοι εχθροί να συνάψουν μόνιμη σχέση και το «Πασοκονουδού» γίνει ένα κόμμα, ελπίζοντας ότι ένας συνδυασμός «σοσιαλισμού» αλά ΠΑΣΟΚ και «(νέο-παλαιο)φιλελευθερισμού» αλά ΝΔ, θα οδηγήσει το πολιτικό προσωπικό στην διέξοδο που απελπισμένα αναζητεί μέσα στο αδιέξοδό του.

Πηγή:Blog toPortal

=============================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Η ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΜΕΤΑΔΟΣΗΣ

Του Paul Krugman

***********************************************************************************

Εντάξει, ποιος θα ζητούσε κάτι τέτοιο; Με όλα τα άλλα που συμβαίνουν, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμασταν ήταν μια νέα οικονομική κρίση σε μια χώρα που ήδη σαρώνεται από πολιτικές αναταραχές. Η αλήθεια είναι ότι οι άμεσες επιπτώσεις παγκοσμίως από την κατάσταση στην Τουρκία -με την οικονομία της στο μέγεθος του Λος Άντζελες- δεν θα είναι μεγάλες. Όμως, ακούμε αυτή την επίφοβη λέξη: «μετάδοση».

Το είδος της μετάδοσης που κάποτε προκάλεσε την εξάπλωση της κρίσης από την Ταϊλάνδη σε όλη την Ασία και πιο πρόσφατα, αυτή που οδήγησε στην εξάπλωση της κρίσης από την Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη. Και τώρα όλοι ανησυχούν μήπως τα προβλήματα της Τουρκίας μεταδοθούν στις αναδυόμενες αγορές του κόσμου.

Είναι από πολλές πλευρές μια γνωστή ιστορία. Όμως αυτό είναι που την κάνει και τόσο ενοχλητική: Γιατί συνεχίζουμε να έχουμε αυτές τις κρίσεις; Υπάρχει και το εξής: Τα διαστήματα μεταξύ των κρίσεων μοιάζουν να μικραίνουν ενώ οι επιπτώσεις από κάθε κρίση μοιάζουν να είναι χειρότερες από τις προηγούμενες. Τι συμβαίνει;

Πριν φτάσω στην Τουρκία, μια σύντομη ιστορική αναδρομή των παγκόσμιων οικονομικών κρίσεων.

Για μία γενιά μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, για τα σύγχρονα πρότυπα, δεν αντιμετώπιζε κρίσεις, πιθανόν επειδή οι περισσότερες χώρες επέβαλαν περιορισμούς στις διασυνοριακές ροές κεφαλαίων και επομένως ο διεθνής δανεισμός ήταν περιορισμένος. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, η αποκανονικοποίηση των αγορών και η αυξανόμενη «επιθετικότητα» των τραπεζιτών, οδήγησε σε αύξηση των κεφαλαίων προς την Λατινική Αμερική, η οποία ακολουθήθηκε από μια ξαφνική διακοπή το 1982 και μια κρίση που οδήγησε σε μια δεκαετία οικονομικής στασιμότητας.

Η Λατινική Αμερική τελικά επέστρεψε στην ανάπτυξη (αν και το Μεξικό είχε μια έντονη υποτροπή το 1994), όμως τη δεκαετία του 1990, μια μεγαλύτερη εκδοχή της ίδιας ιστορίας εκτυλίχθηκε στην Ασία: Τεράστιες εκροές χρημάτων τις οποίες ακολούθησε μια ξαφνική διακοπή και οικονομική κατάρρευση. Κάποιες από τις ασιατικές οικονομίες ανέκαμψαν γρήγορα, όμως οι επενδύσεις δεν ανακτήθηκαν πλήρως ποτέ, ούτε και η ανάπτυξη.

Πιο πρόσφατα, άλλη μία εκδοχή αυτής της ιστορίας εκτυλίχθηκε στην Ευρώπη, με βιαστικές εισροές χρημάτων στην Ελλάδα ,την Ισπανία και την Πορτογαλία. Στη συνέχεια ήρθε η ξαφνική διακοπή τους και τεράστιος οικονομικός πόνος.

Όπως ανέφερα, αν και το περίγραμμα της ιστορίας αυτής παραμένει το ίδιο, τα αποτελέσματά της γίνονται χειρότερα. Το πραγματικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 4% στη διάρκεια της κρίσης του 1981-1983 στο Μεξικό, κατά 14% στην Ινδονησία από το 1997 ως το 1998, ενώ στην Ελλάδα σημειώθηκε μείωση μεγαλύτερη από 23%.

Επομένως, επίκειται μια ακόμα χειρότερη κρίση; Τα βασικά στοιχεία είναι ελαφρώς καθησυχαστικά. Η Τουρκία, ειδικότερα, έχει χαμηλό δημόσιο χρέος και καθώς οι επιχειρήσεις έχουν δανειστεί πολλά από το εξωτερικό, η συνολική οικονομική κατάσταση δεν φαίνεται τόσο κακή. Όμως, κάθε προηγούμενη κρίση αψήφησε τις αισιόδοξες προσδοκίες.

Και οι ίδιες δυνάμεις που έστειλαν κατά κύματα χρήματα στην Τουρκία, έκαναν επίσης την παγκόσμια οικονομία στο σύνολό της ιδιαίτερα ευάλωτη.

Μπορεί να έχετε ακούσει -ή όχι- ότι διεξάγεται μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ οικονομολόγων για το αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε την «κοσμική στασιμότητα». Τι είναι αυτό; Λοιπόν, ένας τρόπος να το περιγράψει κανείς είναι ως μία κατάσταση στην οποία ο αριθμός των ανθρώπων που θέλουν να αποταμιεύσουν υπερβαίνει τον όγκο των επενδύσεων που αξίζει να γίνουν.

Όταν αυτό ισχύει, έχουμε το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα:

Εάν οι επενδυτές είναι προσεκτικοί και συνετοί, στην πραγματικότητα προσπαθούμε συλλογικά να ξοδέψουμε λιγότερα από το εισόδημά μας. Και αφού το εισόδημά μου είναι τα δικά σου έξοδα και τα έξοδά σου είναι τα έσοδά μου, το αποτέλεσμα είναι μια επίμονη ύφεση.

Εναλλακτικά, επενδυτές που «παραδέρνουν», απογοητευμένοι από τις χαμηλές αποδόσεις και απελπισμένοι για αυτές τις αποδόσεις, μπορούν να αυταπατώνται, ρίχνοντας χρήματα σε κακοσχεδιασμένα projects, είτε πρόκειται για δευτερεύοντα δάνεια ή ροές κεφαλαίων προς τις αναδυόμενες αγορές. Αυτό μπορεί να δώσει ώθηση στην οικονομία για λίγο, αλλά εν τέλει οι επενδυτές θα αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα, τα χρήματα «στεγνώνουν» και ακολουθεί η πτώση.

Αν αυτή είναι μια καλή περιγραφή της κατάστασής μας, και πιστεύω ότι είναι, τώρα έχουμε μια παγκόσμια οικονομία που προορίζεται να ταλαντεύεται μεταξύ της φούσκας και της ύφεσης. Και αυτό δεν είναι μια ενθαρρυντική σκέψη, καθώς βλέπουμε πως μοιάζει το «σκάσιμο» της φούσκας μια αναδυόμενης αγοράς.

Το μεγαλύτερο ζήτημα είναι ότι η Τουρκία δεν είναι στ’ αλήθεια το πρόβλημα, ούτε η Νότια Αφρική, η Ρωσία, η Ουγγαρία, η Ινδία και οποιαδήποτε άλλη (αγορά) «χτυπιέται» αυτή τη στιγμή. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι πλούσιες οικονομίες παγκοσμίως –οι ΗΠΑ, η Ευρωζώνη και μικρότεροι παίκτες- έχουν επίσης αποτύχει να αντιμετωπίσουν τις δικές τους αδυναμίες.

Είναι προφανές ότι αντιμέτωποι με έναν ιδιωτικό τομέα που θέλει να αποταμιεύει σε μεγάλο βαθμό και να επενδύει λιγότερο, επιδιώξαμε πολιτικές λιτότητας που ενέτειναν την ύφεση. Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με όλες οι ενδείξεις, επιτρέποντας στην ανεργία να φουντώνει οδηγούμε τις μακροπρόθεσμες και βραχυπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξή μας προς την ύφεση, κάτι που θα πλήξει ακόμη περισσότερο τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Το μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης είναι ήδη σε κίνδυνο μιας ιαπωνικού τύπου αποπληθωριστικής παγίδας. Μια κρίση στις αναδυόμενες αγορές θα μπορούσε να μετατρέψει αυτό τον κίνδυνο σε πραγματικότητα.

Έτσι, η Τουρκία φαίνεται να έχει σοβαρά προβλήματα και η Κίνα –ένας πολύ ισχυρότερος παίκτης- μοιάζει κάπως επισφαλής επίσης. Αλλά αυτό που κάνει αυτά τα προβλήματα τόσο τρομακτικά είναι η βασική αδυναμία των δυτικών οικονομικών, μια αδυναμία που έγινε πολύ χειρότερη εξαιτίας των κακών, πάρα πολύ κακών, πολιτικών.

Πηγή: New York Times

=============================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ:ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ (ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ)

Και πάνω που σκέφτεσαι ότι ο Βενιζέλος τα έχει πει όλα και τα έχει κάνει όλα, κάτι νέο ξεστομίζει και σε εκπλήσσει. Χτες ο πρόεδρος του όποιου ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για «εμμονική διεκδίκηση κατάληψης της εξουσίας». Ποιος; Ο άνθρωπος που αντιπολιτεύεται τον εαυτό του και κατηγορεί τους νόμους που ψήφισε!

Ο άνθρωπος που ομολόγησε ότι ο ίδιος και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν τα μέτρα των Μνημονίων αδιαφορώντας για το αν θα εφαρμοστούν και με ποιες επιπτώσεις, αλλά για να παραμείνει το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, έρχεται σήμερα και κατηγορεί άλλους για εξουσιαστικές εμμονές. Αυτός που μας λιάνισε τις ζωές για να γίνει αντιπρόεδρος στη σημερινή κυβέρνηση. Αυτός που παζάρεψε κάθε «ναι σε όλα» της καταστροφής μας για να κερδίσει τη θέση του υπουργού Εξωτερικών.

Ο άνθρωπος που δεν κουράστηκε να ροκανίζει την καρέκλα του προκατόχου του και κατάντησε να βάζει μόνος του υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματός του, τολμά να κρίνει εμμονές άλλων για εξουσία αλλά και να δηλώνει ότι το κόμμα του προχωρά «χωρίς ηγεμονισμούς».

Ο άνθρωπος που κατασκεύασε νόμους πάνω κι έξω από το Σύνταγμα για να προστατέψει τον εαυτό του από ποινικές ευθύνες αποφάσεών του, δε ντρέπεται να μιλήσει για «πρώιμη αλαζονεία νέων ή παλαιών φορέων», προφανώς διότι νιώθει πως μόνο ο ίδιος είναι ώριμος για να δικαιούται το στέμμα της αλαζονείας.

Ο άνθρωπος που παρακάλεσε να μην τον στείλουν σε εξεταστική επιτροπή για τα υποβρύχια και κάλυπτε τον Τσοχατζόπουλο βαφτίζοντας αριθμούς τηλεφώνων τους τραπεζικούς λογαριασμούς με τις μίζες και τις προμήθειες τολμά να καταγγέλλει την αντιπολίτευση ότι «λειτουργεί στο εσωτερικό διαρκώς ως μια πέμπτη φάλαγγα».

Ο άνθρωπος που κατασκεύασε τον νόμο με τον οποίο μπορούν μέχρι σήμερα να εκπέμπουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί δίχως άδεια, ο άνθρωπος που χάρισε με νόμους εκατομμύρια χρεών σε ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες, ο άνθρωπος που μέσα σε μία νύχτα φόρτωσε στις πλάτες μας τα χρέη της Proton Bank κατηγόρησε χτες την αντιπολίτευση ότι «επενδύει στην αποτυχία της Ελλάδας».

Ποια αποτυχία όμως; Τι ακριβώς παλεύει να πετύχει ο «καλός» κ. Βενιζέλος και τον δυσκολεύουν οι «κακοί»; Προφανώς παλεύει να βγάλει τη χώρα από την τραγική κατάσταση στην οποία την έφεραν οι… άλλοι, οι … προηγούμενοι. Και ποιος κυριάρχησε ανάμεσα στους προηγούμενους; Ευάγγελος Βενιζέλος: Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβέρνησης και κυβερνητικός εκπρόσωπος (1993-1994), Υπουργός Τύπου και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και κυβερνητικός εκπρόσωπος (1994-1995), Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών (1995-1996), Υπουργός Δικαιοσύνης (1996), Υπουργός Ανάπτυξης (1999-2000), Υπουργός Πολιτισμού (1996-1999 και 2000-2004), Υπουργός Εθνικής Άμυνας (2009-2011), Υπουργός Οικονομικών (2011-2012), Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης (2011-2012), Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών (2013-…) .

Αυτοί που ήταν χτες υπεύθυνοι της τραγωδίας μας, παρουσιάζονται σήμερα με τη δική μας άδεια, ως διασώστες μας! Επί 20 χρόνια στα πράγματα ήταν ο κ. Βενιζέλος. Πώς είναι δυνατόν να φταίνε άλλοι; Πώς είναι δυνατόν να ευθύνονται άλλοι για τις δικές του υπογραφές, για τους δικούς του νόμους, για τα δικά του «ναι σε όλα»; Αυτό που ζούμε σήμερα δεν έχει καμία σχέση με πολιτική. Είναι X-Files κατάσταση. Κάποιος έσβησε τη μνήμη μας και μας γέμισε παραισθήσεις.

Ο Βενιζέλος δεν είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση. Είναι και ο Σημίτης με τους ανθρώπους του που αποφασίζουν μέχρι και σήμερα μέσω του Στουρνάρα την οικονομική αιχμαλωσία της χώρας. Είναι οι Βαρβιτσιώτηδες των τζακιών και οι Μητσοτάκηδες των δυναστειών. Είναι όλοι αυτοί που επιμένουν να μας σώσουν από τους… προηγούμενους. Πώς το αντέχουμε όλο αυτό;

=============================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ:ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΚΤΟΞΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ -(VIDEO)

Γ. Δελαστίκ μιλώντας με νούμερα για το δημόσιο χρέος

=============================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ:ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΣΕ ΞΗΡΟ ΚΑΙ ΜΑΖΙΩΤΗ

Σύμφωνα με αξιωματικούς της Αντιτρομοκρατικής, οι εγχώριες τρομοκρατικές οργανώσεις διαθέτουν πάνω από δέκα εκατομμύρια ευρώ που προορίζονται για αγορά όπλων και πυρομαχικών. Τα χρήματα προέρχονται, κυρίως, από ληστείες και δεν άφησαν αδιάφορο τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα.

Ο κ. Στουρνάρας παρατήρησε πως η κρατική τρομοκρατία δεν μπορεί να μαζέψει χρήματα αλλά η ατομική τρομοκρατία τα πάει πολύ καλά οικονομικά, αποδεικνύοντας για ακόμα φορά την υπεροχή του ιδιωτικού τομέα έναντι του δημοσίου.

Ελλείψει γραφείου Τύπου και τμήματος επενδύσεων από πλευράς των τρομοκρατών, ο κ. Στουρνάρας απευθύνθηκε δημόσια στον Χριστόδουλο Ξηρό και τον Νίκο Μαζιώτη και τους κάλεσε να επενδύσουν τα χρήματα στην Ελλάδα.

Ο κ. Στουρνάρας τόνισε πως είναι σημαντικό τα χρήματα των τρομοκρατών να πέσουν στην νεκρή ελληνική αγορά, ενώ συμπλήρωσε πως, ακόμα και αν οι τρομοκράτες δεν θέλουν να επενδύσουν στο real estate ή στην παροχή υπηρεσιών, είναι σημαντικό να αγοράσουν όπλα και πυρομαχικά από την Ελλάδα και όχι από το εξωτερικό.

Σύμφωνα με τον κ. Στουρνάρα, η ελληνική αγορά όπλων και δυναμίτη είναι πολύ πεσμένη και χρειάζεται τόνωση για να μην χαθούν και άλλες θέσεις εργασίας.

=============================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ "ΓΙΑΝΝΗ ΞΕΧΝΑΤΟ"-VIDEO

Π. Σκουρλέτης: Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να πουν "Γιάννη ξέχνατο"

=============================================================================

Κεραμιδόγατος

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ:ΤΟ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ ΤΡΟΠΑΙΟΝ

***********************************************************************************
ΤΟ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΝ

Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης είναι ως γνωστόν υπουργός Ναυτιλίας. Θα έπρεπε να είναι πρώην υπουργός Ναυτιλίας, αν είχε φιλότιμο, ευαισθησία, πολιτική υπευθυνότητα, ή έστω τη στοιχειώδη αίσθηση τι σημαίνει να πνίγονται μικρά παιδιά και οι μανάδες τους στο Αιγαίο. Στα χέρια των ένστολων τους οποίους διοικεί και για τους οποίους αυτός φέρει την πλήρη ευθύνη -και πολιτική και ανθρώπινη.

Ο Μιλτιάδης όμως προτιμά από την παραίτηση το τρόπαιο των πνιγμένων παιδιών. Δεν καταδέχτηκε ούτε να κατέβει στο λιμάνι για να πει μια κουβέντα παρηγοριάς στους τραγικούς πατεράδες. Δεν εδέησε να ψελλίσει ούτε εκείνη την άχαρη και προσχηματική φρασούλα που συνηθίζει η κυβέρνησή του -ότι θα διερευνηθεί το θέμα, θα αποδοθούν ευθύνες αν υπάρχουν και λοιπά και λοιπά. Δεν φρόντισε ούτε να στείλει έναν υπάλληλο του υπουργείου του να υποδεχτεί τους διασωθέντες, ούτε ένα αυτοκίνητο να τους μεταφέρει στο κατάλυμα που άλλοι βρήκαν γι' αυτούς.

Τίποτε απ' όλα αυτά. Εντελώς το αντίθετο μάλιστα.

Ασυγκίνητος στη γοητευτική του -έτσι νομίζει- κόμμωση, ψυχρός στην εκτέλεση -έτσι νομίζει- της εθνικής του αποστολής, αμείλικτος -έτσι νομίζει- στην επιβολή της νέας σαμαρικής τάξης, ξεκαθάρισε με όλο το θράσος και την άγνοια κινδύνου ενός γιου το μπαμπά του στο Σκάι: Δεν μπορούν όλα αυτά να αποτελούν αντικείμενο χαζής εκμετάλλευσης, δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει να ανοίξουμε τις πύλες και όλοι οι μετανάστες να απολαμβάνουν άσυλου στη χώρα.

Όλα αυτά -δηλαδή τα πνιγμένα παιδιά. Χαζής εκμετάλλευσης -από τον Ευρωπαίο επίτροπο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, από τη διεθνή αμνηστία, από οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, από το ΣΥΡΙΖΑ, από το ΠΑΣΟΚ, από τη ΔΗΜΑΡ, από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Έτσι αντιδρά ο υπεύθυνος για τις ζωές των ανθρώπων (όλων των ανθρώπων) στο Αιγαίο. Που δεν μπορεί καν να καταλάβει (λόγω IQ; λόγω ευαισθησίας βουβάλου; άγνωστο) ακόμα και το στοιχειώδες: ότι ανάμεσα στις κλειστές πόρτες και στους ανοιχτούς τάφους υπάρχει το βασικό, το θεμελιακό, το απαράγραπτο και διεθνώς κατοχυρωμένο: Η προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Χάνεις τα λόγια σου μπροστά σε τέτοια στάση. Να κρεμάσεις στο γραφείο σου τις φωτογραφίες των εννιά πνιγμένων παιδιών, Βαρβιτσιώτη. Για να τις δείχνεις στους επισκέπτες -αυτό που βλέπετε είναι δικό μου έργο...

=============================================================================