ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΟ ΟΤΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ

Του Κώστα Καναβούρη

Είναι βέβαιο ότι στο τέλος, με την αδηφαγία των πάντων που τους παραδέρνει, θα καταπιούν τον εαυτό τους και θα εξαφανιστούν. Είναι τέτοιο το απίστευτο βάρος της αδικίας που προκαλούν ώστε να το σηκώσει η ελαφρά συνείδησή τους. Θα καταποντιστούν ακριβώς επειδή κοιμούνται ήσυχα με ελαφρά συνείδηση.

Πώς είναι δυνατόν να μην καταποντιστεί, ας πούμε, αυτή η δευτεράντζα του συστήματος, ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς και κατάντησε κολλητήρης ενός ασημαντίσκου, του Σαμαρά, πώς είναι δυνατόν να μην καταποντιστεί μέσα στη συνείδησή του, το μόνο ελαφρύ συστατικό το οποίο διαθέτει, αυτός ο βαρύνους Βαγγέλης Βενιζέλος. 

Ένας βρεφοπρόσωπος της ακατάγραπτης ζωής (πού να βρεθεί το αίσθημα που θα χαράξει με το αλάτι του τα ραγισμένα παλάτια του συνεννοημένου βλέμματος), που ξεκίνησε από πρόσκοπος για να φτάσει μέχρι την πολιτική δολιότητα και τελικά -άνευ άλλων εφοδίων πλην της ακατανόητης λογόρροιας, της προσβλητικής για την αξιοπρέπεια των άλλων και για τη σιωπή των άλλων λογόρροιας- και τελικά, επαναλαμβάνω, να καταντήσει ένας τελάλης πολιτικής χυδαιότητας, ένας στρεψοδίκης και ένας δειλός απέναντι στις ευθύνες του για την καταστροφή που προκάλεσε.

Θα εξαφανισθεί μέσα στη συνείδησή του ο Βενιζέλος.
 Όπως θα εξαφανισθεί, δείγματος χάριν, ο Χρυσοχοΐδης. Αυτό το πρόσωπο που είναι καμωμένο από άργιλο και κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του τρέχει χώμα αντί για λέξεις. Τρέχει χώμα για να θάψει τους ανθρώπους, βαθιά μέσα στους ομαδικούς τάφους των στρεβλών αριθμών και των ψυχρών παραποιήσεων στα δεδομένα της γενικής πληγής που μας ταλανίζει.

Μιλάει ο Χρυσοχοΐδης και καταπίνει το χώμα του προσώπου του. Θα εξαφανισθεί μέσα σ' αυτό το χώμα. Το ξέρει πως έτσι θα γίνει. Κι αν δεν το ξέρει αυτός, το ξέρουν τα σπλάχνα του, που όπως και η θάλασσα -κατά πώς μας εδίδαξε ο Διονύσιος Σολωμός- ποτέ δεν ησυχάζουν. Τα σπλάχνα και η θάλασσα θα καταπιούν τον Χρυσοχοΐδη και θα εξαφανισθεί από προσώπου γης και από βυθού θαλάσσης. Της ίδιας θάλασσας που θα καταπιεί αυτό το ασαφές περίγραμμα που ονομάζεται (αν δεν κάνω λάθος) Αντώνης Σαμαράς και παριστάνει τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, ενώ είναι ένα κρυμμένο ανθρωπάκι μέσα στην επαρχιώτικη πολυτέλεια οικόσιτων απόψεων και ιδρυματικών αντιληπτικών ικανοτήτων περί την πραγματική ζωή... της πραγματικότητας.

Ένα ανθρωπάκι που φοβάται να εμφανισθεί στη Βουλή μιας διάπυρης, μια καθημαγμένης, μιας δηωμένης χώρας και εμφανίζεται σαν να μη συμβαίνει τίποτα σε μια σύναξη δημοσίων σχέσεων για την ποιητική συλλογή του διευθυντή ειδήσεων του Mega. Ποιητική συλλογή "θεόθεν" δηλαδή. Αυτή λοιπόν η αλητεία θα πνιγεί μέσα στην υπόστασή της. Θα πνιγεί από τα κύματα που προκάλεσε. Τα κύματα της ανθρωπιάς, τα κύματα της αλληλεγγύης, τα κύματα νέων τρόπων σκέψης περί τα κύματα. Όλοι αυτοί θα εξαφανισθούν μέσα στην ακατάσχετη ταξική δυνατότητα που τους δόθηκε κι αυτοί τη γλέντησαν και τη σπατάλησαν, αντί να την προφυλάξουν από την ταξική ορμή των "πλησιαζόντων γεγονότων".

Αλλά τα γεγονότα είναι εδώ. Πράγμα που σημαίνει ότι η φούσκα έσκασε. Έσκασε η φούσκα του χρηματιστηρίου αξιών... γενικώς. Ολοένα και περισσότερο χαμηλώνουν οι τιμές της ανθρώπινης ζωής κάθε που ανοίγει το Χρηματιστήριο στο Τόκιο, στη Νέα Υόρκη (με ώρα πνιγμού μεταναστών στη Λαμπεντούζα), στο Λονδίνο, με ώρα κατεδαφίσεως το Μπαγκλαντές.

Πράγματι, στην Καισαριανή, στο Παρίσι, στα χωριά της παγκόσμιας ανθρωποσύνης, κάθε φορά που ανοίγει το Χρηματιστήριο σε ώρα παιδιού που πεθαίνει από πείνα, από δίψα, από αρρώστια, κάθε φορά που ένας άνθρωπος αυτοκτονεί από απελπισία, για την απελπισία. Κάθε φορά που το Χρηματιστήριο ανοίγει τις πύλες των συνόδων κορυφής, των σκοτεινών θεσμίσεων, των λυγρών παρασιωπήσεων, των μυητικών τελετουργιών για μάτια "διάπλατα κλειστά", ως να άνοιγε τις πύλες της κολάσεως.

Μέσα σ' αυτή την "κόλαση" θα εξαφανιστούν. Γιατί εμείς είμαστε οι "άλλοι". Οι "άλλοι" που μέσα στην "κόλαση" μαθαίνουμε να είμαστε "εμείς". Γι' αυτό θα νικήσουμε. Επειδή μαθαίνουμε. Κι όσο μαθαίνουμε, τόσο περισσότερο θέλουμε να μάθουμε. Κι όσο περισσότερο θέλουμε να μάθουμε τόσο περισσότερο καταπίνουμε τα πρόσωπά τους. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ή εμείς ή αυτοί! Ή θα μας καταπιούν ή θα τους καταπιούμε. Λοιπόν: Μέσα σ' εμάς θα καταπιούνε τον εαυτό τους.

Παράδειγμα: Έβλεπα στον τηλεοπτικό σταθμό "Α" την εξαιρετική εκπομπή της Σοφίας Παπαϊωάννου "360 Μοίρες" μαζί με τον ωραίο γιο μου των διαδηλώσεων, των καταλήψεων, αλλά και της βαθιάς ανάγκης για επιστήμη της Ιστορίας. Συμφωνήσαμε (βλέποντας την εκπομπή) ότι δεν λύνεται το πρόβλημα της ομορφιάς βάφοντας σκαλάκια. Αλλά τότε πού είναι η ομορφιά; 

Η ομορφιά ήταν στο επόμενο θέμα, στο Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού. Δεν θα πολυλογήσω: Τρεις καρκινοπαθείς έκοψαν μέρος της εξαιρετικά απαραίτητης θεραπείας τους για να στείλουν μέσω αυτού του κοινωνικού ιατρείου φάρμακα σε συνασθενή τους. Άγνωστο συνασθενή τους. Πανάκριβα φάρμακα, στο πανάκριβο Χρηματιστήριο των ανθρώπων.

Πώς είναι δυνατόν να μην φαρμακωθεί από τέτοια Υγεία ο υπουργός της Αρρώστιας Άδωνις Γεωργιάδης; Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει;

Πηγή:Εφημερίδα "Αυγή"-22/12/2013

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)