Δεν πρόκειται για μία ακόμα αγριότητα
από τους επί της γης ασφαλίτες του Θεού, όπως ίσως θα μπορούσε να σκεφτεί
κανείς. Το ξέρουμε όλοι ότι κάθε τόσο οι φανατικοί σηκώνονται από τον καναπέ,
αφήνουν τα λιβάνια και παίρνουν τις κοτρώνες για να αποδοκιμάσουν κάποιο έργο
τέχνης, κάποια κινηματογραφική ταινία, κάποιο καλλιτεχνικό γεγονός. Στη
συγκεκριμένη περίπτωση όμως πρωτοστατούν τα χιτλερόμουτρα. Παίζει ύποπτο
παιγνίδι η αστυνομία - τους πήρε από τα χέρια ο χρυσαυγίτης βουλευτής Παπάς
έναν δικό του. Αδιαφορεί ο εισαγγελέας και υποχρεώνεται να ζητήσει τον λόγο ο
Ρουπακιώτης. Κάνει την πάπια ο Σαμαράς - το ανέθεσε στον Τζαβάρα, λες και κάτι
τέτοια δεν έχουν να κάνουν με την αξιοπιστία της Ελλάδας.
Δεν πρόκειται συνεπώς για κεραυνό εν
αιθρία, ούτε για μια μαύρη βούλα στο δημοκρατικό μας λευκό. Όλα τα συμφραζόμενα
απαγορεύουν τον εφησυχασμό και την αισιοδοξία της κεκτημένης ταχύτητας - έλα
μωρέ, το έχουν ξανακάνει. Διότι όταν ο εισαγγελέας παραπέμπει τους συλληφθέντες
στη διαδήλωση κατά της Μέρκελ για κακούργημα. Όταν η ΓΑΔΑ γίνεται Αμπού
Γκράιμπ. Όταν ο Στυλιανίδης επιχειρεί να χωθεί στους παιδικούς σταθμούς ως
πληροφοριοδότης του Παναγιώταρου. Όταν ο Σαμαράς στέλνει σε κάθε σπίτι μηνύματα
βλοσυρού αυταρχισμού. Όταν ο Δένδιας εξαπολύει τη μαυρίλα του - με λόγια και με
έργα. Όταν τα τάγματα εφόδου διαπράττουν κάθε μέρα κακουργήματα. Όταν
δεσποτάδες κηρύσσουν τον λόγο του μίσους. Όταν έγκυρα ΜΜΕ παίζουν με σενάρια
στρατιωτικής χούντας. Ε, τότε, κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ.
Κι αυτό το κάτι που συμβαίνει εδώ δεν
είναι καθόλου ευχάριστο. Από την πρώτη μέρα η έμπειρη Αριστερά το έλεγε σε
όλους τους τόνους: η βαρβαρότητα των μνημονίων αναγκαστικά, νομοτελειακά,
κουβαλάει μαζί της χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά όχι απλώς εναντίον
διαδηλωτών, αλλά εναντίον της δημοκρατίας. Οξυγόνο στα μνημόνια σημαίνει
ασφυξία στη δημοκρατία. "Ναι" στα μνημόνια σημαίνει "ναι"
στην καταστολή, "ναι" στο παρακράτος, "ναι" στα
αντιδημοκρατικά μέτρα, "ναι" στην αυταρχική επιβολή μέτρων που η
κοινωνία απορρίπτει. Και φυσικά, για να μιλήσουμε όπως οι σεπτοί ιεράρχες,
"ναι" στην αποδοκιμασία: των μεταναστών, των αριστερών, των
ομοφυλόφιλων, των τεμπέληδων, των εραστών της δραχμής, των προδοτών, των
πουλημένων, των γύφτων. Και του κάθε "Corpus Christi" φυσικά -ποιος
σταυρώνεται και πώς σταυρώνεται σ’ αυτόν τον τόπο θα το αποφασίζουν ο
Παναγιώταρος, ο Δένδιας και ο Καλαβρύτων.
Δείτε όμως τι ωραία που ταιριάζουν
κάτω από τις σημαίες της πατρίδας και της τάξης: Ο Σαμαράς της πυγμής, ο
Δένδιας της σφαλιάρας, οι βασανιστές με στολή, οι ναζί της βρόμικης δουλειάς,
οι παπάδες του μίσους, οι χρήσιμοι ηλίθιοι, οι τρελαμένοι νοικοκυραίοι. Πόσο
συμφωνούν όλοι τους ότι ο κίνδυνος είναι από αριστερά - από τον μελαψό ΣΥΡΙΖΑ.
Ότι αν είναι να σωθεί η πατρίς, ας μείνει ανάπηρη, κουφή, τυφλή, σε κώμα η
δημοκρατία. Πόσο χρειαζόταν από το ταίριασμα αυτό μέχρι τη συμμαχία θεσμικών
αντιδραστικών με το ναζιστικό παρακράτος, μέχρι την αλληλοκάλυψη επίορκων
αστυνομικών και Παναγιώταρων, μέχρι τη δημιουργία ενός άτυπου μετώπου στο οποίο
όλοι οι αντιδραστικοί, από υπηρέτες της Ορθοδοξίας και της ιδιωτικής
πρωτοβουλίας μέχρι υπηρέτες του Σατανά και της νύχτας, χωράνε;
Αν δεν είναι ήδη εδώ, το μέτωπο αυτό
έρχεται. Ξέρουμε καλά τι επιφυλάσσει στους κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά,
θρησκευτικά, σεξουαλικά μελαψούς. Και θα ήταν τώρα, σήμερα, χειρότερο από λάθος
να περάσει σε δεύτερη μοίρα η μάχη για τη δημοκρατία - θα ήταν έγκλημα. Το
Corpus Christi, το Σώμα του Χριστού, δεν πρέπει να κακοποιηθεί για άλλη μια
φορά. Στην ουσία το δίλημμα μπαίνει πια έτσι: πολιτισμός ή μνημόνια, ανθρωπισμός
ή μνημόνια, αλληλεγγύη ή μνημόνια. Και, τελικώς, δημοκρατία ή μνημόνια...
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου