"Η Ελλάδα που γέννησε τη δημοκρατία, έγινε χυτήριο από μια ισχυρή ελίτ, του Κ. Βαξεβάνη"
(Άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη στον Guardian)
Την ώρα που γράφονται αυτές οι
γραμμές, η περιπέτεια ενός ανεξάρτητου περιοδικού, του HOT DOC, που είναι και
προσωπική μου, είναι θέμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Όχι όμως και στα εγχώρια μέσα.
Πριν από μερικούς μήνες, το REUTERS και ο βρετανικός Tύπος, αποκάλυψαν σκάνδαλα
των
ελληνικών Τραπεζών. Τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν έγραψαν τίποτα. Στη θέση που έπρεπε να είναι τα ρεπορτάζ των αποκαλύψεων, ήταν οι πληρωμένες διαφημίσεις από αυτούς που έριξαν έξω τις ελληνικές τράπεζες.
Η υπόθεση «Λαγκάρντ» στην Ελλάδα δεν είναι παρά η βίαιη έκφραση όλου αυτού. Το 2010 η κυρία Λαγκάρντ παρέδωσε στον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Παπακωνσταντίνου λίστα με αυτούς που διατηρούσαν λογαριασμούς στο εξωτερικό. Κάποιοι από αυτούς είχαν καταθέσεις μαύρου χρήματος. Η λίστα χάθηκε. Δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο έρευνας. Ο έλληνας υπουργός την παρέδωσε στον επόμενο, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και αυτός κάπου την έχασε, σαν να επρόκειτο για λαθραίο CD μουσικής που αγόρασε από κάποιον πλανόδιο.
Επί 2 χρόνια η πολιτική ζωή στην Ελλάδα δηλητηριάστηκε με ονοματολόγια ανθρώπων που πιθανολογούνταν ως καταθέτες Ελβετίας. Πολιτικοί και οικονομικοί εκβιασμοί γίνονταν στα σκοτεινά δωμάτια μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα το HOT DOC δημοσίευσε 2059, χωρίς καταθέσεις ή προσωπικά στοιχεία.
Και τότε η εξουσία θυμήθηκε τον εαυτό της. Τον πιο υποκριτικό εαυτό της. Αυταπάγγελτα η εισαγγελία της Αθήνας κινήθηκε και διέταξε την αυτόφωρη σύλληψη του γράφοντα. Την επιχείρηση επιλήφθηκε η Κρατική Ασφάλεια. Ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα ήταν το κατηγορητήριο. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν προσωπικά δεδομένα. Απλώς το δεδομένο ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν λογαριασμό σε κάποια τράπεζα. Δεν υπήρξε ούτε ο ισχυρισμός για ενοχή αυτών των ανθρώπων. Απλώς η επίκληση για έρευνα.
Οι συναλλαγές με τις τράπεζες είναι δημόσιες δεν γίνονται με κουκούλες. Άρα δεν είναι η ύπαρξη λογαριασμού σε τράπεζα προσωπικό δεδομένο. Αντιθέτως είναι το ποσό ή το είδος της συναλλαγής. Επίσης στην Ελλάδα οι Τράπεζες στέλνουν φακέλους με τα λογότυπά τους, στους οποίους εσωκλείουν την κίνηση των λογαριασμών, άρα δηλώνουν την σχέση με τον πελάτη. Παρ όλα αυτά η δημοσιοποίηση μιας λίστας που απλώς είχε ονόματα και ζητούσε διερεύνηση, χαρακτηρίστηκε προσωπικό δεδομένο.
Μερικές μέρες πριν, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας είχε δημοσιεύσει ονόματα ελλήνων καλλιτεχνών δίπλα στις φορολογικές τους δηλώσεις. Πλήρης παράδοση προσωπικών δεδομένων. Η εισαγγελία δεν έκανε καμία κίνηση. Δεν έδωσε εντολή να ασκηθεί κάποια δίωξη.
Στους μύθους της αρχαίας Ελλάδας η Δικαιοσύνη εμφανίζεται τυφλή. Στην σύγχρονη Ελλάδα απλώς κλείνει το μάτι με νόημα σε κάποιους. Η μελέτη της λίστας Λαγκάρντ είναι αποκαλυπτική. Εκδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, όλο το σύστημα της εξουσίας εμφανίζεται να έχει βγάλει χρήματα στο εξωτερικό. Και είναι στοιχεία μόνο από μίας μόνο τράπεζας. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, άνθρωποι ψάχνουν για φαί στα σκουπίδια.
Αυτό που στο μυαλό των ανθρώπων ήταν μια πιθανολόγηση, από τη δημοσίευση της λίστας γίνεται πραγματικότητα. Την Ελλάδα της κρίσης δεν την έφτιαξαν όλοι. Και την κρίση δεν την πληρώνουν όλοι. Το κλειστό και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, προσπαθεί να διασωθεί εμφανιζόμενο να καταβάλει προσπάθειες να σώσει την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα οξύνει της αντιθέσεις της ,την ώρα που αυτή παραπαίει πάνω από τον γκρεμό.
Αν στην Βίβλο οι αμαρτωλοί «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο», στην Ελλάδα η αμαρτωλή εξουσία, διυλίζει συντάξεις και καταπίνει λίστες. Φυσικά για να τις εξαφανίσει. Αυτές με τους φίλους, τους γνωστούς, τους ευνοημένους και τους ομοτράπεζους.
Στη χώρα που μας αρέσει να λέμε πως γέννησε τη Δημοκρατία, η Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα υβρίδιο θερμοκηπίου. Αυτοί που την χειρίζονται φροντίζουν να εμφανίζουν ως Δημοκρατία το δικαίωμα ψήφου και την αναιρούν με τον τρόπο που χρησιμοποιούν αυτό το δικαίωμα που τους παρέχει η ψήφος. Και η Δικαιοσύνη δυστυχώς παραμένει η παράνομη ερωμένη της πολιτικής.
ελληνικών Τραπεζών. Τα ελληνικά ΜΜΕ, δεν έγραψαν τίποτα. Στη θέση που έπρεπε να είναι τα ρεπορτάζ των αποκαλύψεων, ήταν οι πληρωμένες διαφημίσεις από αυτούς που έριξαν έξω τις ελληνικές τράπεζες.
Η υπόθεση «Λαγκάρντ» στην Ελλάδα δεν είναι παρά η βίαιη έκφραση όλου αυτού. Το 2010 η κυρία Λαγκάρντ παρέδωσε στον υπουργό Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Παπακωνσταντίνου λίστα με αυτούς που διατηρούσαν λογαριασμούς στο εξωτερικό. Κάποιοι από αυτούς είχαν καταθέσεις μαύρου χρήματος. Η λίστα χάθηκε. Δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο έρευνας. Ο έλληνας υπουργός την παρέδωσε στον επόμενο, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και αυτός κάπου την έχασε, σαν να επρόκειτο για λαθραίο CD μουσικής που αγόρασε από κάποιον πλανόδιο.
Επί 2 χρόνια η πολιτική ζωή στην Ελλάδα δηλητηριάστηκε με ονοματολόγια ανθρώπων που πιθανολογούνταν ως καταθέτες Ελβετίας. Πολιτικοί και οικονομικοί εκβιασμοί γίνονταν στα σκοτεινά δωμάτια μιας διεφθαρμένης εξουσίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα το HOT DOC δημοσίευσε 2059, χωρίς καταθέσεις ή προσωπικά στοιχεία.
Και τότε η εξουσία θυμήθηκε τον εαυτό της. Τον πιο υποκριτικό εαυτό της. Αυταπάγγελτα η εισαγγελία της Αθήνας κινήθηκε και διέταξε την αυτόφωρη σύλληψη του γράφοντα. Την επιχείρηση επιλήφθηκε η Κρατική Ασφάλεια. Ο νόμος για τα προσωπικά δεδομένα ήταν το κατηγορητήριο. Στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν προσωπικά δεδομένα. Απλώς το δεδομένο ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν λογαριασμό σε κάποια τράπεζα. Δεν υπήρξε ούτε ο ισχυρισμός για ενοχή αυτών των ανθρώπων. Απλώς η επίκληση για έρευνα.
Οι συναλλαγές με τις τράπεζες είναι δημόσιες δεν γίνονται με κουκούλες. Άρα δεν είναι η ύπαρξη λογαριασμού σε τράπεζα προσωπικό δεδομένο. Αντιθέτως είναι το ποσό ή το είδος της συναλλαγής. Επίσης στην Ελλάδα οι Τράπεζες στέλνουν φακέλους με τα λογότυπά τους, στους οποίους εσωκλείουν την κίνηση των λογαριασμών, άρα δηλώνουν την σχέση με τον πελάτη. Παρ όλα αυτά η δημοσιοποίηση μιας λίστας που απλώς είχε ονόματα και ζητούσε διερεύνηση, χαρακτηρίστηκε προσωπικό δεδομένο.
Μερικές μέρες πριν, η μεγαλύτερη εφημερίδα της Ελλάδας είχε δημοσιεύσει ονόματα ελλήνων καλλιτεχνών δίπλα στις φορολογικές τους δηλώσεις. Πλήρης παράδοση προσωπικών δεδομένων. Η εισαγγελία δεν έκανε καμία κίνηση. Δεν έδωσε εντολή να ασκηθεί κάποια δίωξη.
Στους μύθους της αρχαίας Ελλάδας η Δικαιοσύνη εμφανίζεται τυφλή. Στην σύγχρονη Ελλάδα απλώς κλείνει το μάτι με νόημα σε κάποιους. Η μελέτη της λίστας Λαγκάρντ είναι αποκαλυπτική. Εκδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, όλο το σύστημα της εξουσίας εμφανίζεται να έχει βγάλει χρήματα στο εξωτερικό. Και είναι στοιχεία μόνο από μίας μόνο τράπεζας. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα, άνθρωποι ψάχνουν για φαί στα σκουπίδια.
Αυτό που στο μυαλό των ανθρώπων ήταν μια πιθανολόγηση, από τη δημοσίευση της λίστας γίνεται πραγματικότητα. Την Ελλάδα της κρίσης δεν την έφτιαξαν όλοι. Και την κρίση δεν την πληρώνουν όλοι. Το κλειστό και διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας, προσπαθεί να διασωθεί εμφανιζόμενο να καταβάλει προσπάθειες να σώσει την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα οξύνει της αντιθέσεις της ,την ώρα που αυτή παραπαίει πάνω από τον γκρεμό.
Αν στην Βίβλο οι αμαρτωλοί «διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο», στην Ελλάδα η αμαρτωλή εξουσία, διυλίζει συντάξεις και καταπίνει λίστες. Φυσικά για να τις εξαφανίσει. Αυτές με τους φίλους, τους γνωστούς, τους ευνοημένους και τους ομοτράπεζους.
Στη χώρα που μας αρέσει να λέμε πως γέννησε τη Δημοκρατία, η Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα υβρίδιο θερμοκηπίου. Αυτοί που την χειρίζονται φροντίζουν να εμφανίζουν ως Δημοκρατία το δικαίωμα ψήφου και την αναιρούν με τον τρόπο που χρησιμοποιούν αυτό το δικαίωμα που τους παρέχει η ψήφος. Και η Δικαιοσύνη δυστυχώς παραμένει η παράνομη ερωμένη της πολιτικής.
=====================================
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΝ GUARDIAN
Kostas Vaxevanis guardian.co.uk,
Tuesday 30 October 2012 14.08...
GMT Jump to comments (290) Greece's former finance minister,
George Papaconstantinou 'The then minister of finance, George Papaconstantinou,
was handed a list of Greeks who held bank accounts abroad. This list was never
investigated.' Photograph: John Kolesidis/Reuters/Corbis "The more laws a
country has, the more corrupt it is," the Roman historian Tacitus used to
say. Greece has quite a few laws. So many, in fact, that corruption can feel
quite safe. An exclusive club of powerful people engages in illegal practices,
then pushes through necessary laws to legalise these practices, granting itself
an amnesty, and in the end, there are no media to uncover what really happened.
As I write, the adventures of an independent magazine in Greece, Hot Doc, which
I edit, are being discussed worldwide. Our publication of a list of alleged
Swiss bank account holders, and my subsequent arrest, has provoked a storm. But
not in the Greek media. A few months ago, Reuters and the British press
uncovered scandals involving Greek banks. The Greek media didn't write anything
then either. The space that should have been granted to reports about these
scandals was occupied by paid advertisements sponsored by the very people who
caused the Greek banks to go under. The "Lagarde" case in Greece is
merely an extreme expression of this situation. In 2010, Lagarde handed to the
then minister of finance, George Papaconstantinou, a list of Greeks who held
bank accounts abroad. Some of this was "black money" – money that may
not have been taxed or needed to be laundered. In a convuloted train of events,
Papaconstinou admitted to losing the original data, but was able to pass another
copy to his successor Evangelos Venizelos, who eventually admitted to having
held it but has failed to produce it so far. The list has still never been
properly investigated. For the past two years, the issue of naming people who
are assumed to hold bank accounts in Switzerland has poisoned political life in
Greece, with political and financial blackmail taking place in the dark rooms
of corrupt power. It's in this context that Hot Doc published 2,059 names of
Greeks alleged to have Swiss bank accounts, without specifying the amount of
their deposits or any other personal information. And then, with utmost
hypocrisy the powers that be remembered what they were about. The Athens
prosecutor made a move ex officio and ordered my immediate arrest. The law on
personal data was invoked as a basis for indictment. In reality, though, there
was no personal data involved – only the fact that certain individuals held an
account in a certain bank. We did not even allege that these individuals were
guilty, only called for an investigation. Dealings with banks are carried out
in public, not in secrecy. The existence of a bank account is therefore not
personal data. Personal data would be the amount and type of transactions. In
Greece, banks send envelopes with their logos, in which they enclose
transaction details; in other words, they declare their relationship with
customers. Nevertheless, the publication of a plain list of names and a demand
to investigate was defined as exposing personal data. In Ancient Greek
mythology, justice is presented as blind. In modern Greece, it is merely
winking and nodding. A study of the Lagarde list is highly revealing.
Publishers, businessmen, shipowners, the entire system of power is shown to
have transferred money abroad. And this is information from only one bank.
Meanwhile in Greece, people are going through dumpsters for food. The crisis in
Greece wasn't caused by everyone. And not everyone is paying for the crisis.
The exclusive, corrupt club of power tries to save itself by pretending to make
efforts to save Greece. In reality, it is exacerbating Greece's contradictions,
while Greece is teetering on the edge of a cliff. If in the Bible, sinners
"strain out the gnat and swallow the camel", in Greece the sinful
powers that be strain out pensions and swallow lists – in order, of course, to
make them disappear. These are the lists of their friends, acquaintances,
favourites and mess mates. In the country that, as we like to remind ourselves,
gave birth to democracy, democracy has become a strange new breed. Those in
charge make sure that the right to vote come across as democracy, while
negating democracy in the way they abuse the rights voters give them. And
justice remains in thrall to politics.
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
