Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΩΣ ΑΙΣΘΗΜΑ

Μεταξύ της χυδαίας αγυρτείας του Βενιζέλου και της ασπαίρουσας ηλιθιότητας του Σαμαρά εναντίον της αριστεράς κινείται (βυθιζόμενο στην κινούμενη άμμο των εγκλημάτων του επί έτη και έτη) το συστημικό σκηνικό των ημερών. Το ότι στο σκηνικό αυτό λαμβάνει μέρος χοροπηδώντας ο πυγμαίος Καρατζαφέρης δεν αποτελεί έκπληξη. Κάτι ξέρουν απ' αυτό τα εργαλειακά ΜΜΕ του συστήματος που πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, ξεπλένοντας μαύρα πρόσωπα, μαύρες πολιτικές, φασισμούς και φασισμούς, είτε διά του ωμού ψεύδους, είτε διά της αποκρύψεως, είτε διά της στρεψοδικίας προκειμένου το σύστημα να συνεχίσει να υπάρχει ανεξαρτήτως της οδύνης που προκαλεί.

Ο κόπος τους δεν πήγε χαμένος. Γι' αυτό με όλη την εμπειρία και τη γνώση την οποία αναμφισβήτητα διαθέτουν και με όλες τις δυνάμεις (ιδεολογικές, ηθικές, πολιτικές, αφηγηματικές) που επίσης διαθέτουν, προσπαθούν να επαναλάβουν το ίδιο κόλπο: την καθίδρυση της ταξικής τους αλήθειας ως απόλυτη φαντασιακή και πραγματική υποκειμενικότητα. Κι ας μη γελιόμαστε: μπορούν και τώρα να πετύχουν. Διότι έχουν όπλα αστείρευτα και προπαντός φαντασία. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι αυτό το σύστημα εξουσίας δεν διαθέτει φαντασία. Διαθέτει και με το παραπάνω. Εξουσία χωρίς φαντασία δεν νοείται. Και μάλιστα φαντασία διατρητική, ικανή να διαπεράσει ιδέες, πεποιθήσεις, ανάγκες, αξίες και να τις αντικαταστήσει με τα πεφυσιωμένα τους είδωλα. Ίσως αυτή να είναι και μια από τις αιτίες που διαλύθηκε μέσα στην αχλύ, ενός νοσταλγικού απραγματοποίητου, σχεδόν μυστηριακού χωρίς μύστες και ιερουργημένου χωρίς μυημένους στην επωδό της συνέχειας και στην ανανέωση των μέσων αντιπαράθεσης, ο Μάης του '68.

Η φαντασία στην εξουσία. Ήταν ΤΟ σύνθημα. Και το αίσθημα. Αλλ' όμως αυτοεκπληρούμενο για να μην πούμε αυτοάνοσο. Ένα σύνθημα που ως αίσθημα προκαλεί την ίδια του την ασθένεια, την πολλές φορές θανατηφόρα. Διότι συντηρεί ένα σύστημα, έναν απίστευτα μεγάλο και απίστευτα πολύπλοκο οργανισμό που τρέφεται, ζει και συνεχίζεται από την ίδια του την ασθένεια. Ένα σύστημα που η υγεία είναι η θανατική του καταδίκη. Επομένως ένα σύστημα που φαντάζεται ταχύτατα (αυτό είναι το ταξικό προσόν του) τις επόμενες αρρώστιες του, ώστε έχει τον χρόνο -τον αγοράζει μέσα στην αγορά των ανθρώπων- να βρίσκει τα φαρμάκια που θα τον θεραπεύσουν όταν έρθει η ώρα. Και τότε φαρμακίζεται. Αποβάλλει δηλαδή τις τοξίνες της ασθένειάς του. Φαρμακώνοντας κάθε τι που θα μπορούσε να το απειλήσει. Διότι η φαντασία του συστήματος εδράζεται στη γνώση, δεν εδράζεται στον μύθο, ούτε στον μυθικό του εαυτό ως κατηγόρημα του θαυμαστού.

Ας μου επιτραπεί λοιπόν να αντιγράψω ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη που έδωσε ο σοφός Σωτήρης Δημητρίου (πολυαγαπημένοι φίλοι και αυτός και η εξαίσια Αλίντα Δημητρίου), ένας άνθρωπος που ουδέποτε εκχώρησε την ηδύτητα της παρουσίας του, την σκεπτική του αισθαντική του υπόσταση, στην αγοραία ατιμία. Υπόδειγμα ανθρώπων και ο Σωτήρης και η Αλίντα, αποτελούν για μένα ξέφωτα ελπίδας. Γιατί κατοικούν εκεί όπου η φαντασία της εξουσίας αδυνατεί να φτάσει. Άνθρωποι που δεν επιδιώκουν να νικήσουν. Απλώς αποτελούν την ήττα εκείνων που τόλμησαν να φαντασθούν -με όλη την έπαρση των όπλων τους- ότι μπορούν να τους νικήσουν. Λέει λοιπόν ο ανθρωπολόγος, θεωρητικός του κινηματογράφου, ποιητής, ο εξόριστος στον αιώνα της διαρκούς τελευταίας εκατονταετίας προ ανθρώπου Σωτήρης Δημητρίου, στον Κώστα Τερζή και στην "Αυγή" της Κυριακής 26 Φεβρουαρίου 2012: "Εδώ και χρόνια υπάρχουν μελέτες και διαδικασίες που αποσιωπούνται για ευνόητους λόγους. Το 1971 παρατηρήθηκαν ανησυχητικές αποκλίσεις των νόμων της κλασικής οικονομίας και ανατέθηκε σε ειδικούς η εξέταση του προβλήματος. Η μελέτη διεξήχθη το 1972 από 15 ειδικούς του ΜΙΤ με επικεφαλής τους D.H. και D.L. Meadows. Δεν ήταν στενά οικονομική μελέτη, όπως συνηθίζεται, αλλά συστημική ανάλυση με βάση το σύνολο των κοινωνικών στοιχείων πολλών χωρών. Οι ερευνητές θορυβήθηκαν από το αποτέλεσμα, που έδειχνε ότι το βιομηχανικό μοντέλο οδεύει προς κατάρρευση, και το έστειλαν στους G7 μαζί με συστάσεις να λάβουν μέτρα. Οι G7 το αγνόησαν, αλλά το 1973 οπότε ξέσπασε η πετρελαϊκή κρίση ανέθεσαν την επανάληψη της μελέτης σε μεγαλύτερο επιτελείο επιστημόνων, υπό τους Pestel και Messarovic. Η νέα μελέτη επιβεβαίωσε τα συμπεράσματα της προηγούμενης. Μέχρι το 1992 διεξήχθησαν συνολικά δέκα συστημικές μελέτες, που όλες επιβεβαίωναν ότι το βιομηχανικό μοντέλο περνούσε στα όρια κατάρρευσης. Οι G7 σταμάτησαν από το 1978 να παίρνουν μέτρα αποτροπής της κρίσης. Κάτω από αυτούς τους όρους, μελέτες πρόβλεπαν αρχή της κατάρρευσης το 2010. Στα 2003 η χρονολογία της κρίσης προσδιορίσθηκε για το 2008, όπερ και εγένετο. Υπάρχουν πλήθος στοιχεία, αναλύσεις και γεγονότα σχετικά με τη διαδικασία της αποδόμησης του συστήματος. Το βέβαιο είναι, βρισκόμαστε σε περίοδο σοβαρών κοινωνικών μετασχηματισμών".

Αυτά λέει ο Σωτήρης Δημητρίου και ιδού η ευθύνη: Να μάθουμε, να ψάξουμε και να φαντασθούμε. Να δούμε το πράγμα που λέγεται ιστορία στη μεγάλη οθόνη του συλλογικού μας εαυτού που είναι ο συλλογικός μας άλλος. Τα μάτια του. Ο χρόνος από τον Αϊζενστάιν μέχρι τον Ζακ Λυκ Γκοντάρ. Όχι ο χρόνος των χρηματιστηρίων μεταξύ Χονγκ Κονγκ και Γουόλ Στριτ. Γιατί ο χρόνος έχει πρόσημο. Κι αναλόγως προχωρά και καθυστερεί. Όχι λοιπόν στον καθυστερημένο χρόνο. Και ναι στην ηττημένη φαντασία. Σ' αυτή τη νίκη που καθυστέρησε και δεν ξέρει κανείς από πού θα έρθει.

========================================================

Κεραμιδόγατος

 ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)