Η χρονιά του σκύλου
πηγή:
Λιάνα Κανέλλη
Το 2018, μας αρέσει ή όχι, θα είναι η χρονιά του Τσίπρα. Το ότι κατά το
κινέζικο ημερολόγιο είναι η χρονιά του σκύλου, δε θεμελιώνει μεταφυσική αιτιώδη
συνάφεια. Διότι ως γνωστόν σκυλιά υπάρχουν πολλά, άγρια, κυνηγόσκυλα,
πουλόσκυλα, ράτσας, ημίαιμα, του δρόμου και του καναπέ. Τσίπρας όμως ένας. Και
το σίγουρο είναι πως δεν είναι αδέσποτος.
Φέτος είναι η χρονιά που θ’
αποφασίσει ποιο κολάρο του κάνει. Όχι γιατί δε θα παλέψει να κερδίσει εκλογές,
αλλά γιατί υπολογίζει τί θα κάμει άμα τις χάσει. Θα γίνει Βαλκανιάρχης, απλώς
ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή ευρωκομισάριος με προοπτική να πληρώνεται
τουλάχιστον όσο ο Γκορμπατσωφ ή η Κλίντον για ομιλίες περί πολιτικών θαυμάτων
κι ελιγμών σε κορυφαία ιδρύματα χειραγώγησης της σκέψης ανά τον κόσμο;
Η υπόθεση των οχτώ και δι’
αυτής των ελληνοτουρκικών σχέσεων (σημείωση του… μεταφραστή: των ελληνοαμερικάνικων
και ελληνονατοϊκών ) αναδεικνύει ότι ο Τσίπρας κατέχει τουλάχιστον master
επεξεργασίας εντυπωσιακών αντιφάσεων. Με καβάντζα την υποτακτική,
βαρυγκομισμένη, χαμηλής έντασης αντίδραση στην ακύρωση του αποτελέσματος του
δημοψηφίσματος του ’15 στην πράξη από πλευράς λαού-εκλογικού σώματος, ο
Αλέξης παίζει και θα παίξει όλο το ’18 ένα κομπολόι δίχως χάντρες.
Στην πραγματικότητα εγκαταλείπει την
προσωπική του φιλοδοξία να αναδειχτεί σε μείζονα ευρωπαϊκή πολιτική φυσιογνωμία
και υποχωρεί στο ρόλο του Βαλκανιάρχη. Γι’ αυτό το ρόλο
χρειάζεται αμερικάνικο υποβολέα, μηντιακή πριμοδότηση και κυρίως και τους δυο
ηρακλείς του στέμματός του, ήτοι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον ηγέτη των
ΑΝΕΛ. Τον πρώτο για να λέει όσα πρέπει να γίνονται αλλά δεν μπορούν και δε θα
γίνουν ποτέ, και τον δεύτερο για να συντηρεί εκείνη την οριακή πλειοψηφία που
οδηγεί σε μεγαλύτερες, ευκαιρίας δοθείσης, όπως το εφεύρημα Σκοπιανό.
Δεν είναι τυχαίο που ο πρωθυπουργός,
αφού πέρασε οικογενειακές διακοπές εν κρυπτώ και παραβύστω λόγω οικογενειακού
εορταστικού ασύλου στο εξωτικό Βελιγράδι, παραβρέθηκε σύννους και περίφροντις
στην λειτουργία της Πρωτοχρονιάς, στον καθεδρικό ναό των Αθηνών. Για τους
παροικούντες στην αθηναϊκή Ιερουσαλήμ, μέχρι και πριν από λίγο καιρό οι Σέρβοι έψαχναν
καλώδιο επικοινωνίας με τη χώρα μας. Και δεν υπήρχε μήτε στα βοσκοτόπια, μήτε
στα καφενεία. Κι όταν η Αλβανία άρχισε να δείχνει δόντια και γαλόνια ικανά να
της δώσουν την περίλαμπρη θέση του αμερικανού επιστάτη στην περιοχή, ο Τσίπρας
προσφέρθηκε ως εναλλακτική, πουλώντας πατριωτηλίκι με την … συνταξιοδοτική
ιθαγένεια στον Αλβανίας, την πιθανότητα νεκροταφείου για τους πεσόντες του
έπους και μεταφορά συντελεστή δόμησης στη Χειμάρα. Τώρα αν κάποιος θεωρεί ότι
αυτά είναι σημάδια μείζονος υποχώρησης του αλβανικού παράγοντα, έχει διαβάσει
πολλή αστρολογία κρεμασμένη στα περίπτερα, στις γιορτές.
Η απόβαση Ελλήνων επιχειρηματιών στο
Βορρά , από τα Σκόπια ως το Βελιγράδι, αν συνδυαστεί με την αστεία καταγραφή
του νέου προέδρου του ΣΕΒ ως αριστερού, μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως ο
Αλέξης ωρίμασε μέσα στο σύστημα, όσο ο Σάντσο Πάντσα όταν ξεπνόησε ο Δόν
Κιχώτης.
Με δεδομένο ως γεγονός ότι ούτε η ΝΔ
, ούτε τα άλλα αστικά κόμματα διαθέτουν Δούρειο Ίππο και ο σκεπτόμενος της
Ραφήνας δε δείχνει διαθέσεις πυρόσβεσης στο μακεδονικό αναβρασμό, το ΚΚΕ
αναδεικνύεται στην ευνοϊκή συγκυρία των εκατόχρονών του σε εκφοβιστικό καταλύτη
και παραπάνω από μία χάντρες στο κομπολόι που δεν παίζεται.
Γιατί για να του βγει η χρονιά του
Τσίπρα, κάτι λιγότερο από δυσφημιστική, πρέπει να δείξει σκληρό
αντικομμουνισμό, ικανό να ταΐσει και να καθησυχάσει και τουs ηρακλείς και
τους πάτρωνές του. Και σ’ αυτό το …παιχνίδι, ο Αλέξης των Ρόδων της
Καισαριανής, με το βάρος της συγκόλλησης των παλαιοπασόκων στο κυβερνητικό
μόρφωμα, όχι απλώς master δεν έχει, αλλά διαπρέπει στο copy paste της
μετεμφυλιακής δεξιάς. Το 2018, να μου το θυμηθείτε, το φάντασμα του Στάλιν θα
πλανάται πάνω απ’ τις μνημονιάδες, αριστερές και δεξιές…!
===================================================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταροδός-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου