πηγή:
Το editorial
“Να τηρηθούν οι συμφωνίες”
Μπορεί στα σοβαρά η φράση του τίτλου
να αποτελεί τον επίσημο και κυρίαρχο Λόγο μιας χώρας;
Έτσι μοιάζει σαν αυτό που διακυβεύεται να είναι κάποια αμοιβαία τήρηση κανόνων που η κάθε πλευρά οφείλει να σεβαστεί. Όπως εμείς τηρούμε τις δικές μας υποχρεώσεις, το ίδιο πρέπει να κάνουν κι οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι. Ή όπως το διατύπωσε πιο «αγωνιστικά» ο Τσίπρας, από το βήμα του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ: «Έτσι όπως τηρούμε εμείς τη συμφωνία, το ίδιο απαιτούμε και από τους εταίρους μας». Το «απαιτούμε» είναι βέβαια για εσωτερική κατανάλωση. Κάτι αντίστοιχο με τον ζουρνά και τις αγορές που θα χόρευαν. Όλοι γνωρίζουν ότι το σωστό ρήμα είναι το «εκλιπαρούμε».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσαρμόζει την πολιτική της στις νέες συνθήκες. Από το αρχικό «πάση θυσία συμφωνία», στο μεταβατικό «να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση» και τώρα στο κυρίως πιάτο «να κλείσει γρήγορα η δεύτερη αξιολόγηση, να ανοίξει το θέμα του χρέους, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση». Ο μεγαλεπίβολος αυτός στόχος συμπίπτει όμως με την είσοδο στην δεύτερη και ουσιαστικότερη φάση της μνημονιακής πολιτικής. Αυτή περιλαμβάνει, μείωση μισθών και συντάξεων («υποκατώτατος» μισθός), ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, εφαρμογή του κόφτη, προσφυγικές ροές. Η συζήτηση για το χρέος θα ανοίξει μετά το 2018.
Ο Τσίπρας ποντάρει προπαγανδιστικά στην αντίθεση ΗΠΑ – Γερμανίας και ελπίζει σε κάποια χαλάρωση ή ρεγάλο στο θέμα του χρέους. Ξέρει ότι αυτό θα είναι ένα από τα μεγάλα χαρτιά της πολιτικής αναδιάταξης στο εσωτερικό της χώρας. Γιατί κατά τα άλλα, τα μέτρα σύνθλιψης της κοινωνίας που θα συνοδεύουν την οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους, δεν απασχολούν κανέναν στο κυβερνητικό επιτελείο. Το 2018 είναι εξάλλου μακριά και η φθορά επίσης μεγάλη. Βέβαια ο Σόιμπλε συνεχίζει να το τραβάει. Πρώτη απάντηση, το σπάσιμο σε δυο κομμάτια της δόσης των 2,8 δις. Ο χειμώνας δεν θα είναι καθόλου εύκολος.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να τηρηθούν οι συμφωνίες. Για την ακρίβεια, μόνο το πολιτικό προσωπικό και το πολιτικό σύστημα συνολικά έχουν συμφέρον από αυτόν το στόχο. Όσοι δηλαδή κάνουν καριέρα βουλιάζοντας και παραδίνοντας τα κλειδιά και το μέλλον της χώρας σε δυνάστες, εμπόρους και ληστές. Αυτοί θέλουν να τηρηθούν οι συμφωνίες. Για εμάς τους «υπόλοιπους» αυτές αποτελούν βρόγχους, θηλιές και υποδούλωση.
Έτσι μοιάζει σαν αυτό που διακυβεύεται να είναι κάποια αμοιβαία τήρηση κανόνων που η κάθε πλευρά οφείλει να σεβαστεί. Όπως εμείς τηρούμε τις δικές μας υποχρεώσεις, το ίδιο πρέπει να κάνουν κι οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι. Ή όπως το διατύπωσε πιο «αγωνιστικά» ο Τσίπρας, από το βήμα του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ: «Έτσι όπως τηρούμε εμείς τη συμφωνία, το ίδιο απαιτούμε και από τους εταίρους μας». Το «απαιτούμε» είναι βέβαια για εσωτερική κατανάλωση. Κάτι αντίστοιχο με τον ζουρνά και τις αγορές που θα χόρευαν. Όλοι γνωρίζουν ότι το σωστό ρήμα είναι το «εκλιπαρούμε».
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσαρμόζει την πολιτική της στις νέες συνθήκες. Από το αρχικό «πάση θυσία συμφωνία», στο μεταβατικό «να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση» και τώρα στο κυρίως πιάτο «να κλείσει γρήγορα η δεύτερη αξιολόγηση, να ανοίξει το θέμα του χρέους, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση». Ο μεγαλεπίβολος αυτός στόχος συμπίπτει όμως με την είσοδο στην δεύτερη και ουσιαστικότερη φάση της μνημονιακής πολιτικής. Αυτή περιλαμβάνει, μείωση μισθών και συντάξεων («υποκατώτατος» μισθός), ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, εφαρμογή του κόφτη, προσφυγικές ροές. Η συζήτηση για το χρέος θα ανοίξει μετά το 2018.
Ο Τσίπρας ποντάρει προπαγανδιστικά στην αντίθεση ΗΠΑ – Γερμανίας και ελπίζει σε κάποια χαλάρωση ή ρεγάλο στο θέμα του χρέους. Ξέρει ότι αυτό θα είναι ένα από τα μεγάλα χαρτιά της πολιτικής αναδιάταξης στο εσωτερικό της χώρας. Γιατί κατά τα άλλα, τα μέτρα σύνθλιψης της κοινωνίας που θα συνοδεύουν την οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους, δεν απασχολούν κανέναν στο κυβερνητικό επιτελείο. Το 2018 είναι εξάλλου μακριά και η φθορά επίσης μεγάλη. Βέβαια ο Σόιμπλε συνεχίζει να το τραβάει. Πρώτη απάντηση, το σπάσιμο σε δυο κομμάτια της δόσης των 2,8 δις. Ο χειμώνας δεν θα είναι καθόλου εύκολος.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να τηρηθούν οι συμφωνίες. Για την ακρίβεια, μόνο το πολιτικό προσωπικό και το πολιτικό σύστημα συνολικά έχουν συμφέρον από αυτόν το στόχο. Όσοι δηλαδή κάνουν καριέρα βουλιάζοντας και παραδίνοντας τα κλειδιά και το μέλλον της χώρας σε δυνάστες, εμπόρους και ληστές. Αυτοί θέλουν να τηρηθούν οι συμφωνίες. Για εμάς τους «υπόλοιπους» αυτές αποτελούν βρόγχους, θηλιές και υποδούλωση.
===================================================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου