ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ: ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ

Δύο σχόλια στην τιμή του ενός

πηγή:

Μάνος Στεφανίδης

Προσοχή! Ο χειρότερος τρόπος για να αντιμετωπίσει κανείς το γλωσσικό ζήτημα είναι ο ιδεολογικοποιημένος. Αυτό δηλαδή που κάνει σήμερα ο κ. Λιάκος κατά παράβαση της όποιας ακαδημαϊκής δεοντολογίας υπακούοντας στις ιδεοληψίες του καινούριου του αφεντικού, του Φίλη.

Μετά από αρκετούς προηγούμενους. Απαραίτητος γαρ ως οργανικός διανοούμενος σε κάθε υποψήφιο σωτήρα που θέλει να παίξει προς άγραν εντυπώσεων ακόμα και εν ου παικτοίς.

Αντί, λοιπόν, νηφάλιων προσεγγίσεων και αξιοποίησης των πορισμάτων των προηγούμενων εθνικών επιτροπών παιδείας, ο κ. Λιάκος δογματίζει βεβιασμένα και στο όνομα μίας νεφελώδους προοδευτικότητας. Αναπαράγοντας έτσι έναν παλαιοημερολογίτικο ψευδοδιχασμό.

Τότε που οι δημοτικιστές ταυτίζονταν με την αριστερά και την πρόοδο ενώ οι καθαρολόγοι με την δεξιά και τη συντήρηση. Έκτοτε αυτός ο αφελής μανιχαϊσμός εξισορροπήθηκε από την ίδια την δυναμική της γλώσσας με δυσάρεστο όμως κόστος την πτώχευση της έκφρασης και την λεξιπενία λόγω των θεσμοθετημένων “διευκολύνσεων”.

Όλο και πιο απλά, πιο στρογγυλεμένα, όλο και λιγότερη προσπάθεια ο χρυσός κανόνας της μεταμοντέρνας ευήθειας. Όμως η ευθύνη ως προς διαχρονική αξία της γλώσσας μας δεν μπορεί να είναι φολκλορική ή τουριστική. Αντίθετα, είναι βαθιά υπαρξιακή, δηλαδή εθνική. Η λέξη «πτού κακά» για τον κύριο καθηγητή. Όπως ευθύνη μας είναι πια να συνθέσουμε κι όχι διαρκώς να διαιρούμε. Το παρελθόν είναι και το μέλλον μας. Αυτό αποτελεί την ιστορική μας αποστολή, το ανατατικό αφήγημα που ψάχνουν οι έρμοι οι πολιτικοί μας και δεν το βρίσκουν.

Ερώτηση : Μπορούμε σήμερα ψύχραιμα να αποτιμήσουμε, σχεδόν μισόν αιώνα μετά, την γλωσσική μεταρρύθμιση Ράλλη; Βελτιώθηκε συλλογικά η σχέση μας με την γλωσσική, διαχρονική μας παράδοση, με τα μεγάλα κείμενα μας, αρχαία και νέα; Τέλος βελτιώθηκε ή όχι ο καθημερινός μας λόγος, προφορικός και γραπτός; Ο μέσος Έλληνας μιλάει καλύτερα ή χειρότερα ελληνικά και πόσο ευθύνεται η δημόσια εκπαίδευση γιαυτό; Ο τρόπος που διδάσκονται τα αρχαία αλλά και τα νέα ελληνικά στο σχολείο είναι πλήρως αποτυχημένος και αντιπαιδαγωγικός ή όχι; Αν απαντήσουμε σε αυτά τα οδυνηρά ερωτήματα με επιστημονική ακρίβεια και χωρίς υπεκφυγές, τότε θα μπορούμε να συζητήσουμε και για τις αναγκαίες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις χωρίς αποκλεισμούς και δογματική υπεροψία.

 —

Επιτέλους! Κάποιο λάθος συμβαίνει μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό της υπερδιαφήμισης. Πες τα ρε Νικήτα Χιώτινη! Λες και περιμέναμε, ο καθένας ανάλογα τις δυνατότητες του, τον Χι σταθμό ή τον Ψι σταρ για να μας ευαισθητοποιήσει κοινωνικά. Λες και δεν συνεισφέρουν οι περισσότεροι από εμάς αθόρυβα σε σούπερ μάρκετ, σε ενορίες, σε ποικίλες, ανθρωπιστικές οργανώσεις.

Δεν διαφωνώ, άρα, ούτε με τις φιλανθρωπίες ούτε με τα αλληλέγγυα ανακλαστικά. Το θέμα είναι πως όλα δεν μπορεί να συνοψίζονται και να εξαντλούνται στην δημοσιογραφική φλυαρία και την διαφημιστική υπερβολή. Σε τέτοια απώλεια του μέτρου. Σε τόσο αυτολιβάνισμα.

Εδώ και ένα μήνα ο Σκάι, και δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να διαφημίζει την … μεγαλύτερη συναυλία της δεκαετίας! Ένας σοβαρός, ενημερωτικός σταθμός αντί της ειδησεογραφίας και της ενημέρωσης βάζει ακόμα και τους μετεωρολόγους του, να μιλάνε για το πως ένας γηραλέος συνθέτης θα ξαναπλασάρει παλιές επιτυχίες και πως η Χαρούλα μετά τις καθαρίστριες θα σώσει και τους πεινασμένους. Και ολίγα για την σούμα. Έχουμε και λέμε :50.000 × 7 = 350.000!!!

Καθόλου άσχημα για τα βασικά έξοδα των φιλανθρώπων. Από την άλλη γιατί όχι; Είμαστε πανηγυριτζήδες εκ κατασκευής και όσο πιο εύκολα, ανώδυνα ξεπερνάμε τις διαχρονικές τύψεις μας για την συλλογική μας κατάντια τόσο καλύτερα! Τι ψυχή έχουν ένα επτάευρο και δύο πακέτα μακαρόνια; Μην γινόμαστε μίζεροι. Εξ άλλου κάτι πρέπει να κάνουν και οι δημοσιογράφοι τώρα που εξέλειπαν ειδήσεις και σοβαρή δημοσιογραφία.

Αφήστε που θα εμφανιστεί εκτάκτως κι ο Νταλάρας!

ΥΓ. Το ιδιωτικό ραδιόφωνο με τις αφόρητες επαναλήψεις και επικαλύψεις, τη σπέκουλα και την καταπάτηση οποιαδήποτε δεοντολογίας ως προς τη διαφημιστική ανοησία, φέρει τεράστια ευθύνη για την εξακολουθητική αποβλάκωση, εκμαλάκυνση του κοινού και την ευτέλεια της γλωσσικής έκφρασης. Κατ’ουσίαν έχουμε 24 ώρες το εικοσιτετράωρο διαφημίσεις με λίγα διαλείμματα για πρόγραμμα. Και με δεκάδες ευήθεις ή προγλωσσικούς στα μικρόφωνα. Είναι βλέπετε φθηνότεροι. Και με τους άλλους, τους αθέατους στα μυστικά πέιρολς των μεγαλεμπόρων της νομιμοποιημένης προπαγάνδας.

Πότε, είπαμε, θα κάνουμε την επόμενη φιλανθρωπία;

ΥΓ 2. Είμαι εξαρτημένος από το ραδιόφωνο παιδιόθεν, το δηλώνω. Έχω ζήσει τις δόξες του κρατικού ραδιοφώνου, έχω απολαύσει το Θέατρο στο Μικρόφωνο ή την Ραδιοφωνική Βιβλιοθήκη. Για αυτό με θλίβει η σημερινή κατάντια του ραδιο – φόνου!

===================================================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)