του Δημήτρη Γρηγορόπουλου
Εφημερίδα "Πριν"
Το ΚΚΕ στην εκτίμηση του για τις
ευρωεκλογές της 25ης Μάη 2014 διαπράττει σχετική λαθροχειρία. Συγκρίνει το
αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του 2014 με το αποτέλεσμα των βουλευτικών του Ιούνη
του 2012.
Στη σύγκριση αυτή το ΚΚΕ εμφανίζεται να έχει σημαντική άνοδο σε ποσοστά και ψήφους: 6,1% και 347.817, το 2014 - 4,5% και 277.227, το 2012.
Πολιτικά ορθότερο όμως είναι να συγκρίνει τα αποτελέσματα των ευρω-εκλογών του 2014 με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του 2009, με κριτήριο τη σχετική χαλαρότητα της ψήφου στις ευρωεκλογές.
Στη σύγκριση αυτή το ΚΚΕ εμφανίζει σαφώς μειωμένο ποσοστό και αριθμό ψήφων: 6,1% και 347.817 σπς ευρωεκλογές του 2014 έναντι ποσοστού 8,35% και 428.283 ψήφων στις ευρωεκλογές του 2009. Βέβαια, οι ευρωεκλογές του 2014 προσομοιάζουν με βουλευτικές εκλογές λόγω του έντονα διλημματικού ή και δημοψηφισματικού χαρακτήρα που προσέδωσε σ' αυτές ο νέος δικομματισμός, χωρίς όμως να χάσουν εντελώς το στοιχείο της χαλαρότητας.
Με αυτόν το συμψηφισμό κριτηρίων η πολιτική εκτίμηση του ΚΚΕ ότι τα ποσοστά του στις ευρωεκλογές εκφράζουν τάση επανασυσπείρωσης δεν επαληθεύεται.
Απ' τη συγκριτική εξέταση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών του 2009 (8,35) των βουλευτικών εκλογών του 2009 (7,54), των βουλευτικών εκλογών του 2012 (4,50) και των ευρωεκλογών του 2014 (6,1) συνάγεται ότι το ρήγμα που προκάλεσε στο ΚΚΕ στις εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρείται ενεργό με περιορισμένη αποκατάσταση. Αν και το ΚΚΕ υπερθεματίζει για την τάση επανασυσπείρωσης στις τάξεις του, δεν θριαμβολογεί.
Στην αποτίμησή του επιχειρεί μια διαλεκτική σύνθεση του θετικού και αρνητικού στοιχείου και περιγραφή του πολιτικού συσχετισμού και των προοπτικών του. Στα θετικά κατατάσσει την «τάση επανασυσπείρωσης» στις γραμμές του, την καταγραφή της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στην αντιλαϊκή διακυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, το γεγονός ότι «σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ επένδυσαν σ' αυτή την επιλογή [του ΣΥΡΙΖΑ] έναν αριστερό προσανατολισμό». Εκτιμά όμως ότι «συνολικά υπάρχει πισωγύρισμα στη λαϊκή συνείδηση, μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση».
Κατά το ΚΚΕ, η άρχουσα τάξη και το σύστημα διαθέτουν ακόμα σοβαρές εφεδρείες και δημιουργούν νέα αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση. Σ' αυτή την κατεύθυνση ενισχύεται η τάση υποκατάστασης του αισθητά αποδυναμωμένου ΠΑΣΟΚ απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, η κινητικότητα αλλά και η δυνατότητα συσπείρωσης δυνάμεων στον κεντροαριστερό χώρο (Ελιά και ιδίως Ποτάμι). Το χείριστο στοιχείο της ενίσχυσης και συ-ντηρητικοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος είναι το υψηλό ποσοστό της ΧΑ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν συνειδητοποιεί ότι παρά την υπερεκτίμηση της «επανασυσπείρωσης» των οπαδών του, με τα ποσοστά και κυρίως την πολιτική της αυτοπεριορίζεται σ' έναν περιθωριακό ή και αρνητικό πολιτικό ρόλο. Έχει προσαρμοστεί σε άτυπη «εκεχειρία» με την άρχουσα τάξη. Αρκείται σε περιορισμένες διεκδικήσεις, δεν συμμετέχει ή και αντιδρά σε προωθημένους αγώνες και στόχους, αποσπώντας όλο και συχνότερα τους αστικούς επαίνους για τη «σοβαρότητα» και τη «σταθερότητά» του.
Επιστρατεύει εμφυλιοπολεμική λογική και πρακτική κατά των ετερόδοξων αριστερών δυνάμεων, αποκαλώντας ακόμη και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ «συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ». Υποχωρεί σ' έναν ανίατο σεχταρισμό απέχοντας ακόμη και από κοινές διαδηλώσεις...
Δεν αναλύει τα αίτια της πολιτικής του κρίσης (ίσως μετά δεκαετίες), αφού δεν παραδέχεται ότι αντιμετωπίζει κρίση ή βαυκαλίζεται ότι την έχει υπερβεί. Αποδίδει την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμόνα των αριστερών κοινωνικών δυνάμεων απλώς στους σχεδιασμούς και τη στρατηγική του κεφαλαίου για τη συγκρότηση ενός νέου διπολισμού, αποσιωπώντας τις δικές του ευθύνες και ανεπάρκειες και τις ευθύνες της ριζοσπαστικής Αριστεράς γενικότερα.
Η Αριστερά σε συνθήκες οξύτατης κρίσης δεν έχει κατορθώσει να εμφυσήσει έναν αριστερό προσανατολισμό στον αυθόρμητο ριζοσπασπσμό των μαζών. Αυτό το κενό καλύπτουν κυρίως η ρεφορμιστική επαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς, το νέο φασιστικό κήρυγμα της ΧΑ.
Η κρίση του ΚΚΕ, ιδίως μετά το «βρόμικο 1989», δεν είναι συγκυριακή, έχει εξελιχθεί σε δομική.
Ουσιαστικά έχει υποκαταστήσει την κοινωνική επανάσταση με το «επαναστατικό κόμμα της πρωτοπορίας». Δεν πασχίζει να επαναστατικοποιήσει την κοινωνία. Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να περιφρουρεί τις δυνάμεις του από «τυχοδιωκτικές» συγκρούσεις και να τις αυξάνει οριακά. Συγχέει τον αντικειμενικό χαρακτήρα της επαναστατικής κατάστασης, με τη μοιρολατρική, παθητική αναμονή της...
Το ΚΚΕ έχει υιοθετήσει τη μικροαστική λογική του Κάουτσκι, όπως την προσδιόρισε ο Λένιν (Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτακι, α 63): «Ο Κάουτσκι κρίνει σαν τυπικός φιλισταίος μικροαστός: έφτασε η «γενική επανάσταση στην Ευρώπη» ή όχι; Αν έφτασε, τότε είναι έτοιμος κι αυτός να γίνει επαναστάτης! [...] Ο Κάουτσκι δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που ξεχωρίζει τον επαναστάτη μαρξιστή είναι η ικανότητα να προπαγανδίζει στις μάζες την ανάγκη της επανάστασης [...] να προετοιμάζει το προλεταριάτο και τις εργαζόμενες μάζες γι' αυτήν».
Στη σύγκριση αυτή το ΚΚΕ εμφανίζεται να έχει σημαντική άνοδο σε ποσοστά και ψήφους: 6,1% και 347.817, το 2014 - 4,5% και 277.227, το 2012.
Πολιτικά ορθότερο όμως είναι να συγκρίνει τα αποτελέσματα των ευρω-εκλογών του 2014 με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών του 2009, με κριτήριο τη σχετική χαλαρότητα της ψήφου στις ευρωεκλογές.
Στη σύγκριση αυτή το ΚΚΕ εμφανίζει σαφώς μειωμένο ποσοστό και αριθμό ψήφων: 6,1% και 347.817 σπς ευρωεκλογές του 2014 έναντι ποσοστού 8,35% και 428.283 ψήφων στις ευρωεκλογές του 2009. Βέβαια, οι ευρωεκλογές του 2014 προσομοιάζουν με βουλευτικές εκλογές λόγω του έντονα διλημματικού ή και δημοψηφισματικού χαρακτήρα που προσέδωσε σ' αυτές ο νέος δικομματισμός, χωρίς όμως να χάσουν εντελώς το στοιχείο της χαλαρότητας.
Με αυτόν το συμψηφισμό κριτηρίων η πολιτική εκτίμηση του ΚΚΕ ότι τα ποσοστά του στις ευρωεκλογές εκφράζουν τάση επανασυσπείρωσης δεν επαληθεύεται.
Απ' τη συγκριτική εξέταση των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών του 2009 (8,35) των βουλευτικών εκλογών του 2009 (7,54), των βουλευτικών εκλογών του 2012 (4,50) και των ευρωεκλογών του 2014 (6,1) συνάγεται ότι το ρήγμα που προκάλεσε στο ΚΚΕ στις εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρείται ενεργό με περιορισμένη αποκατάσταση. Αν και το ΚΚΕ υπερθεματίζει για την τάση επανασυσπείρωσης στις τάξεις του, δεν θριαμβολογεί.
Στην αποτίμησή του επιχειρεί μια διαλεκτική σύνθεση του θετικού και αρνητικού στοιχείου και περιγραφή του πολιτικού συσχετισμού και των προοπτικών του. Στα θετικά κατατάσσει την «τάση επανασυσπείρωσης» στις γραμμές του, την καταγραφή της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στην αντιλαϊκή διακυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, το γεγονός ότι «σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ επένδυσαν σ' αυτή την επιλογή [του ΣΥΡΙΖΑ] έναν αριστερό προσανατολισμό». Εκτιμά όμως ότι «συνολικά υπάρχει πισωγύρισμα στη λαϊκή συνείδηση, μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση».
Κατά το ΚΚΕ, η άρχουσα τάξη και το σύστημα διαθέτουν ακόμα σοβαρές εφεδρείες και δημιουργούν νέα αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση. Σ' αυτή την κατεύθυνση ενισχύεται η τάση υποκατάστασης του αισθητά αποδυναμωμένου ΠΑΣΟΚ απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, η κινητικότητα αλλά και η δυνατότητα συσπείρωσης δυνάμεων στον κεντροαριστερό χώρο (Ελιά και ιδίως Ποτάμι). Το χείριστο στοιχείο της ενίσχυσης και συ-ντηρητικοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος είναι το υψηλό ποσοστό της ΧΑ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν συνειδητοποιεί ότι παρά την υπερεκτίμηση της «επανασυσπείρωσης» των οπαδών του, με τα ποσοστά και κυρίως την πολιτική της αυτοπεριορίζεται σ' έναν περιθωριακό ή και αρνητικό πολιτικό ρόλο. Έχει προσαρμοστεί σε άτυπη «εκεχειρία» με την άρχουσα τάξη. Αρκείται σε περιορισμένες διεκδικήσεις, δεν συμμετέχει ή και αντιδρά σε προωθημένους αγώνες και στόχους, αποσπώντας όλο και συχνότερα τους αστικούς επαίνους για τη «σοβαρότητα» και τη «σταθερότητά» του.
Επιστρατεύει εμφυλιοπολεμική λογική και πρακτική κατά των ετερόδοξων αριστερών δυνάμεων, αποκαλώντας ακόμη και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ «συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ». Υποχωρεί σ' έναν ανίατο σεχταρισμό απέχοντας ακόμη και από κοινές διαδηλώσεις...
Δεν αναλύει τα αίτια της πολιτικής του κρίσης (ίσως μετά δεκαετίες), αφού δεν παραδέχεται ότι αντιμετωπίζει κρίση ή βαυκαλίζεται ότι την έχει υπερβεί. Αποδίδει την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ηγεμόνα των αριστερών κοινωνικών δυνάμεων απλώς στους σχεδιασμούς και τη στρατηγική του κεφαλαίου για τη συγκρότηση ενός νέου διπολισμού, αποσιωπώντας τις δικές του ευθύνες και ανεπάρκειες και τις ευθύνες της ριζοσπαστικής Αριστεράς γενικότερα.
Η Αριστερά σε συνθήκες οξύτατης κρίσης δεν έχει κατορθώσει να εμφυσήσει έναν αριστερό προσανατολισμό στον αυθόρμητο ριζοσπασπσμό των μαζών. Αυτό το κενό καλύπτουν κυρίως η ρεφορμιστική επαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς, το νέο φασιστικό κήρυγμα της ΧΑ.
Η κρίση του ΚΚΕ, ιδίως μετά το «βρόμικο 1989», δεν είναι συγκυριακή, έχει εξελιχθεί σε δομική.
Ουσιαστικά έχει υποκαταστήσει την κοινωνική επανάσταση με το «επαναστατικό κόμμα της πρωτοπορίας». Δεν πασχίζει να επαναστατικοποιήσει την κοινωνία. Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να περιφρουρεί τις δυνάμεις του από «τυχοδιωκτικές» συγκρούσεις και να τις αυξάνει οριακά. Συγχέει τον αντικειμενικό χαρακτήρα της επαναστατικής κατάστασης, με τη μοιρολατρική, παθητική αναμονή της...
Το ΚΚΕ έχει υιοθετήσει τη μικροαστική λογική του Κάουτσκι, όπως την προσδιόρισε ο Λένιν (Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτακι, α 63): «Ο Κάουτσκι κρίνει σαν τυπικός φιλισταίος μικροαστός: έφτασε η «γενική επανάσταση στην Ευρώπη» ή όχι; Αν έφτασε, τότε είναι έτοιμος κι αυτός να γίνει επαναστάτης! [...] Ο Κάουτσκι δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που ξεχωρίζει τον επαναστάτη μαρξιστή είναι η ικανότητα να προπαγανδίζει στις μάζες την ανάγκη της επανάστασης [...] να προετοιμάζει το προλεταριάτο και τις εργαζόμενες μάζες γι' αυτήν».
====================================================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου