Ας μην μας εκπλήσσει η αντίδραση του
υπουργού Υγείας Ανδρέα Λυκουρέντζου, ο οποίος χαρακτήρισε ψεύτες και
τραμπούκους -σύμφωνα με τα λεγόμενά τους- τους συνταξιούχους που κατάφεραν να
φτάσουν μέχρι την πόρτα τού ευρισκόμενου στα σύννεφα, για τους κοινούς θνητούς,
γραφείου του στο υπουργείο, το οποίο υποτίθεται ότι φτιάχτηκε για να παράγει
έργο (να λειτουργεί δηλαδή) υπέρ των εργαζομένων και προ παντός υπέρ των
αδύναμων προς εργασία, όπως οι συνταξιούχοι.
Και γιατί διαμαρτύρονταν άραγε αυτοί
οι "ψεύτες και τραμπούκοι"; Για τίποτε σπουδαίο που να αιτιολογεί την
εισβολή τους στο φέουδο του Λυκουρέντζου, επειδή, φερόμενος ως αυθέντης προς
κολλήγους, απλώς δεν γουστάριζε να τους δει. Απλώς οι απόμαχοι της εργασίας
διαμαρτύρονταν για τις καινούργιες περικοπές στις συντάξεις πείνας καθώς και
για τα προβλήματα που σχετίζονται με τις κινητοποιήσεις κάποιων άλλων
"τραμπούκων και ψευτών", των γιατρών του ΕΟΠΠΥ. Οι οποίοι, απ' ό,τι
είναι πασιφανές, ξύπνησαν ένα ωραίο πρωί και, μιας και αποτελούν εκλεκτό τμήμα
των τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων και δεν είχαν δουλειά να κάνουν, αποφάσισαν
να υπονομεύσουν, με απολύτως ακραίες, επικίνδυνες και αδικαιολόγητες
κινητοποιήσεις, το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας (γενικώς), του έθνους
(γενικώς) και της πατρίδας (ανυπερθέτως), το οποίο επιτελούν τα γελοία και
προσκυνημένα ανθρωπάρια μιας Δεξιάς βγαλμένης από τις ευγενέστερες παραδόσεις
του δωσιλογισμού, τα ανίκανα ακόμα και για μάχες ντροπιασμένες οπισθοχώρησης
ράκη του ΠΑΣΟΚ και τα ανερμάτιστα κομμάτια και θρύψαλα μιας Αριστεράς που
διστάζει να ομολογήσει περισσότερο στον εαυτό της και λιγότερο στους άλλους ότι
δεν είναι πλέον τμήμα της Αριστεράς.
Αυτό σε γενικές γραμμές είναι το
στενό πλαίσιο (διότι υπάρχει και το ευρύτερο της ίδιας υφής) που επέτρεψε την
"τραμπούκικη" ενέργεια των συνταξιούχων. Όπως είναι γνωστό, όμως, από
το αξίωμα του διατύπωσε ο Μπένγιαμιν, "η ιστορία εξελίσσεται πάντοτε εντός
πλαισίου". Άρα εντός του ίδιου πλαισίου ευρίσκεται και το ανδράριο το
οποίο σήμερα κάθεται στον θώκο του υπουργού Υγείας και το οποίο δεν διαφέρει
από άλλα ανδράρια τα οποία κάθονται σε άλλους υπουργικούς θώκους. Το αντίθετο
μάλιστα. Συνεπώς, ας μην εκπλησσόμεθα για τα τέρατα που δημιουργεί αυτό το
ασφυκτικό ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργείται, διαχέεται και επωάζει
το άγριο αύριο, το δράμα το οποίο βιώνουμε. Όχι όλοι, για να εξηγούμαστε. Όμως
όλοι βρισκόμαστε εντός του ιδίου πλαισίου. Και αυτοί που επιβάλλουν το γεγονός,
και αυτοί που υφίστανται το γεγονός. Το ίδιο, λοιπόν, το ιστορικό πλαίσιο είναι
που γεννάει αυτά τα τέρατα. Δηλαδή ποιος θα υλοποιούσε μια τέτοια παρακρουστική
και αιματοβαμμένη (μην ξεχνάτε τους νεκρούς από χρέη, οι οποίοι κανονικά θα
έπρεπε να θεωρούνται θύματα πολιτικών εκτελέσεων και όχι αυτόχειρες) πολιτική,
μια τέτοια μαρτυρική παραγωγή τεράστιου κέρδους, αν ο ίδιος δεν ήταν
αποκρουστικά αισχρός, κοινωνικά ανάλγητος εξ αναλφαβησίας και εγκληματικά
αμόρφωτος περί τα έσω και έξω ανθρώπινα.
Το έχουμε πει κι άλλη φορά: ποιος
άνθρωπος, στοιχειωδώς αξιοπρεπής, κατ' ίχνος υπερήφανος και στιγμιαία έστω
υποψιασμένος, θα δεχόταν να κάνει τον Καραγκιόζη του ΣΕΒ, του εγχώριου
τραπεζικού συστήματος και τον θλιβερό κλόουν στη Μέρκελ και στον Σόιμπλε, είτε
ως πραγματικά είτε ως συμβολικά πρόσωπα. Ας μη μας εκπλήσσει λοιπόν το ότι ο
Λυκουρέντζος χαρακτήρισε τους συνταξιούχους "τραμπούκους και ψεύτες".
Αυτό το ιστορικό πλαίσιο τέτοιους
γεννάει, γιατί τέτοιους χρειάζεται, αφού, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός,
επιδιώκει να ζήσει και να αναπαραχθεί. Το πρόβλημα είναι ότι είχε τη δυνατότητα
τέτοιων τερατογενέσεων, δηλαδή τη δυνατότητα δημιουργίας μιας μήτρας τεράτων.
Είχε, με άλλα λόγια, τη δυνατότητα δημιουργίας του ιστορικού πλαισίου. Το
παράδειγμα της πρόσφατης επετείου για τη σφαγή 147 (για το κάψιμό τους εν ζωή
μέσα στον φούρνο του χωριού) γυναικόπαιδων στον Χορτιάτη λίγο πριν φύγουν οι
Γερμανοί, αλλά όχι από Γερμανούς, ας είναι αρκετό. Ας είναι ενδεικτικό μάλλον
ότι τα γυναικόπαιδα τα έκαψαν ατιμώρητοι εσαεί Έλληνες ταγματασφαλίτες.
Είναι δύσκολο να φανταστούμε σήμερα,
εντός του συγκεκριμένου ιστορικού πλαισίου, τη γέννηση τέτοιων τεράτων. Είναι
όμως υπαρκτό το γεγονός της Χρυσής Αυγής, την οποία επωάζουν οι Λυκουρέντζοι,
οι Δένδιες, οι Βρούτσηδες και όλη η συμμορία των Σουρλαίων, δημοσιογράφων με τη
διατεταγμένη υπερεθνική πολιτική του κατακλυσμιαίου κεφαλαίου την οποία
εφαρμόζουν. Οι οποίοι φυσικά δεν είναι τμήματα ασύνδετα κάποιας χαώδους
αλήθειας, υπερβατικής, αταξικής και μηδέποτε συντελεσθείσας. Οπωσδήποτε όχι.
Είναι ένα ενιαίο όλο. Είναι το υπαρκτό ιστορικό πλαίσιο δημιουργίας ενός
πανικού της υποταγής και μιας διαρκούς δειλίας που διέτρεξε με ανατριχιαστική
ακρίβεια τη ραχοκοκκαλιά του έθνους (γενικώς) και της πατρίδας (γενικώς) και η
οποία επέτρεψε την εκλογή ενός ανερμάτιστου κατά τα φαινόμενα δημάρχου αυτής
της συναισθηματικά και λογικά ακρότατης περιοχής, ενός δημάρχου που κάλεσε και
τους Χρυσαυγίτες απογόνους των ταγματασφαλιτών. Και ο οποίος μετά τη θύελλα
ανακάλεσε την πρόσκληση, μιλώντας φυσικά για τη δημοκρατία (γενικώς) και για
τους θεσμούς (γενικώς). Όπως και ο Λυκουρέντζος, που μίλησε για το δημοκρατικό
αναφαίρετο δικαίωμα της απεργίας (;), της διαδήλωσης (;), της διαμαρτυρίας (;),
δεν έχει ουδεμία σημασία. Σημασία έχει ότι τα είπε ο υπερασπιστής μιας αβίωτης
και εφιαλτικής και θανατηφόρου δημοκρατίας της πείνας. Τέτοιας που η ανάγκη για
τροφή να ξεπερνάει την ανάγκη για δημοκρατία.
Αυτό, λοιπόν, θα αφήσουμε να συμβεί;
Σαν να μην έχουμε υπάρξει ποτέ εντός του ίδιου ιστορικού πλαισίου; Σαν να έχει
πεθάνει από πείνα η αντίφαση;
========================================================
Κεραμιδόγατος
ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου