Η κουτσή Μαρία υπέγραψε;
πηγή:
Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
Κάποτε οι υπογραφές ήταν σήμα
υπεύθυνης δύναμης. Μετά, έγιναν σήμα κομματικής κατεύθυνσης. Μετά κατάντησαν
όργανα κυβερνητικής προπαγάνδας. Οι 317 «διανοούμενοι», που υπέγραψαν υπέρ της
συμφωνίας των Πρεσπών, όπως και οι 42 αλλοδαποί πανεπιστημιακοί, που έστειλαν
αντίστοιχη επιστολή στήριξης μέσω Guardian είναι κάτι σαν τους κατασκευαστές
πλυντηρίων: Ψήνουν την αδαή νοικοκυρά να αγοράσει «γιατί αυτοί ξέρουν». Χωρίς
να ξέρουν την τύφλα τους, σχεδόν όλοι, για το Μακεδονικό Ζήτημα!
Είναι, όμως, συνδεδεμένοι σε ένα
κοινό κύκλωμα οι πιο πολλοί μεταξύ τους, το οποίο μπαίνει μπρός μόλις πατήσει ο
αρμόδιος το κουμπί. Για να πουληθεί στο λαό το ιδεολογικό ή πολιτικό «προϊόν».
Ο μηχανισμός υποκίνησης ξέρει από παλιά ότι «η πλέμπα» εντυπωσιάζεται από τους
επώνυμους, που «αφού το λένε αυτοί έτσι θα είναι».
Ο μηχανισμός ξέρει επίσης ότι «η
πλέμπα», «ο κοσμάκης», θαμπώνεται από τα πτυχία και τα αξιώματα και πιστεύει
ότι αφού το λένε αυτοί με τα δοκτορά «κάτι παραπάνω θα ξέρουν». Χωρίς να
υποψιάζεται ο «κοσμάκης» ότι ακόμα και καθηγητές πανεπιστημίου ειδικευμένοι
στην Ιστορία πρέπει να μελετήσουν τόμους και να συμβουλευτούν άλλους
συναδέρφους τους για να καταλάβουν τι είναι, για παράδειγμα, το Μακεδονικό
Ζήτημα.
Η επιστράτευση των λεγόμενων διανοούμενων
από τον φιλοκυβερνητικό μηχανισμό και η προθυμία τους να υπογράψουν, ενώ η
συντριπτική τους πλειονότητα δεν έχει ιδέα για το θέμα που στηρίζει (από τους
317 Έλληνες ανακάλυψα μετά βίας 5 που ξέρουν τι είναι Μακεδονικό Ζήτημα και δύο
που είναι διεθνιστές αγνοί ιδεολόγοι) δεν είναι παρά μια πράξη ανευθυνότητας
και επιπολαιότητας. Και από τον μηχανισμό και από όσους υπογράφουν (πλην των
πέντε, που η άποψή τους είναι σεβαστή, ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς μαζί τους).
Και από τον μηχανισμό μεν δεν έχει
κανείς απαίτηση ευαισθησίας. Πολιτική κάνει με όλα τα μέσα. Πολιτική
προπαγάνδα. Οι «διανοούμενοι» όμως, μεταξύ των οποίων… ηθοποιοί και
δημοσιογράφοι (για να αυγατίζεται το νούμερο), που δεν ξέρουν πού τους πάνε τα
τέσσερα για το θέμα, τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν; Τη σοβαρότητα να βάζεις την
υπογραφή σου χωρίς να ξέρεις πού τη βάζεις; Την ιδεολογική συμπαράταξη σε ένα
θέμα που δεν αντέχει επιπολαιότητες και παραταξιασμούς;
Αυτοί που υπογράφουν, Έλληνες και
ξένοι, χωρίς να ξέρουν, τι πραγματικά νομίζουν ότι κάνουν με τις υπογραφές
τους; Πλύση στον «κοσμάκη» «που δεν ξέρει;». Επηρεασμό της «αμαθούς» κοινής
γνώμης; Δεδομένου ότι κι αυτοί ξέρουν όσα ο «κοσμάκης» (ίσως και λιγότερα) τι
νομίζουν ότι αντιπροσωπεύει η υπογραφή τους; Για να το πω μπακάλικα: Ποιοι
νομίζουν ότι είναι;
Και ποιοι είναι οι χιλιάδες
διανοούμενοι που ΔΕΝ υπέγραψαν υπέρ της προδοτικής συμφωνίας; Χωρίς να ξέρουν
επίσης το Μακεδονικό Ζήτημα; Ξέρουν, όμως, τουλάχιστον ότι οι σλαβομακεδόνες
εδώ και δεκαετίες βρίζουν την Ελλάδα πατόκορφα όχι γιατί δεν τους αναγνωρίζει
με το όνομα Μακεδονία. Αλλά, γιατί τη θεωρούν καταχτήτρια της «πατρίδας
τους της Μακεδονίας του Αιγαίου». Αυτό το ξέρουν και τα παιδιά. Αλλά, δεν το
ξέρουν οι 317 ανάμεσα στους χιλιάδες Έλληνες διανοούμενους!
Και, φυσικά, δεν το ξέρουν και οι 42
ξένοι πανεπιστημιακοί (μεταξύ τους και δύο Έλληνες), που παρενέβησαν υπέρ της
λύσης Κοτζιά, στον Guardian. Σαράντα δύο όλοι κι όλοι ανάμεσα στις χιλιάδες
πανεπιστημιακών της Ευρώπης και της Αμερικής. Σαράντα δύο. Αυτοί ξέρουν…
Και όλα αυτά γίνονται ενώ εδώ δεν
έχουμε μετεμφυλιακή κυβέρνηση, όταν άνθρωποι ήταν στη φυλακή ή πήγαιναν για
εκτέλεση, και οι υπογραφές προσωπικοτήτων είχαν απήχηση και ήταν μέσο πίεσης σε
κυβερνήσεις για να ελευθερωθούν άνθρωποι ή να μην εκτελεστούν.
Ούτε έχουμε χούντα, όταν η φωνή των
επώνυμων της διανόησης είχε αντίκτυπο εδώ και έξω σε πράξεις της δικτατορίας.
Ούτε ζητάμε τα μάρμαρα του Παρθενώνα,
που δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει αρχαιολογία για να ξέρεις ότι τα κλεμμένα
της πατρίδας σου πρέπει να επιστραφούν.
Επιπλέον, εκείνη η διανόηση που
φώναζε και υπέγραφε για όλα αυτά τα ζητήματα είχε διανοούμενους- θηρία. Από τον
Ελύτη, τον Ξενάκη και τον «αποχωρήσαντα» Ελευθερίου μέχρι τον Χατζηδάκη, τον
Θεοδωράκη, τον Αναγνωστάκη, τον Ρούφο, τον Κιουρί, τον Ματίς, τον Νερούντα, τον
Γκοτιέ για μην πιάσω δυο σελίδες αντίστοιχων βαριών ονομάτων. Πολύ βαριών.
Όποιος διαβάσει το σύνολο των
υπογραφών υπέρ της συμφωνίας Κοτζιά Τσίπρα θα διαπιστώσει ότι η συντριπτική
πλειονότητα ανήκει στην ομάδα Λιάκου- Ρεπούση- Δραγώνα, που τόσο πάσχισαν επί
Σημίτη να αλλάξουν την ελληνική ιστορία και να γελοιοποιήσουν τους θρύλους της
με τα ανεκδιήγητα σχολικά βιβλία περί … συνωστισμού στον προβλήτα της Σμύρνης,
για το καλό της ελληνοτουρκικής (οικονομικής) φιλίας!
Η Ελλάδα δεν έχει διανόηση εδώ και τουλάχιστον
δυο δεκαετίες, από τότε που η διανόηση της πλειονότητας των Ελλήνων είναι
στραμμένη στη σάρκα και τα ακίνητα με τις μετοχές και στην κονόμα, αντί για τον
νου και το πνεύμα. Ακόμα και η κρίση δεν γέννησε τίποτε αξιόλογο, ίσως γιατί
δεν ήταν εξολοθρευτική σαν του Πολέμου. Από τις στάχτες του οποίου γεννιόνται
τα πάθη.
Η χώρα βαδίζει με όσους από τους
μεγάλους απέμειναν ακόμα, μείον έναν. Τον Μάνο Ελευθερίου, που μας άφησε χτες.
Χωρίς να προστίθεται ούτε ένας για έναν που χάνεται. Ούτε καν ένας για
κάθε δέκα που χάνονται. Κι αυτή είναι η πραγματική φτώχεια του τόπου. Μέτριοι
και κακοί ποιητές, συγγραφείς, συνθέτες, ζωγράφοι, τραγουδοποιοί και εκτελεστές
(στην κυριολεξία) και ανύπαρκτοι διανοητές στη θέση αυτών που έχουν φύγει,
είναι σχεδόν η ολότητα της σημερινής ελληνικής διανόησης.
Η οποία τα τελευταία 15 χρόνια δεν
κάνει τίποτε άλλο από το να υπογράφει ό,τι είναι σε βάρος της πατρίδας που τη
βύζαξε. Έχοντας μπλέξει στον μισελληνισμό της και στην ημιμάθειά της τον
εθνικισμό με τον πατριωτισμό. Και το κομματικό συμφέρον με το συμφέρον της
χώρας. Αναπαράγοντας αυτή τη στρέβλωση σε σχολεία και πανεπιστήμια. Κι αυτό
είναι πιο επικίνδυνο από τις τζίφρες τους.
===================================================================================
