Κ.ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ:ΑΣΗΜΕΝΙΟΣ ΠΗΛΟΣ

Και τι με νοιάζει εμένα ο συρφετός από τα φασιστόμουτρα του ΛΑΟΣ που ολοφύρονται για την προφυλάκιση του πονηρότατου ηγούμενου Εφραίμ. Είναι άλλωστε τα ίδια φασιστόμουτρα που όχι μόνο δεν νοιάστηκαν για τη φυλάκιση ουδενός μετανάστη ή χρήστη ναρκωτικών, αλλά αντίθετα, ως ανοικτείρμονες και φαιά ανελέητοι, προσπάθησαν και προσπαθούν (και από κυβερνητικές θέσεις μάλιστα ελέω σοσιαλισμού και Παπαδημοκρατίας, όπως σκιτσάρει προσφυώς ο Γιάννης Καλαϊτζής) να στραγγαλίσουν έτι περισσότερο την έννοια του μετανάστη και του χρήστη, ει δυνατόν και φυσικώς. Δεν με νοιάζουν λοιπόν αυτά τα αποπλύματα που φωνασκούν την αγριότητα της αμορφωσιάς τους, δηλαδή την αγριότητα της απανθρωπίας τους.
Και τι με νοιάζει εμένα ο συρφετός της φρικώδους γελοιότητας που ονομάζεται "κορυφαίο στελεχικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ", με όλα αυτά τα ανδράρια και τα γύναια που παίζουν τρίλιζα με την τραγωδία στην οποία οδήγησαν τον τόπο. Και τι με νοιάζει εμένα η γουρουνιά του Πάγκαλου, η πασιφαγία ακρίτως και αδιακρίτως του Βενιζέλου, η απόλυτη χαμέρπεια αναμεμειγμένη με ύποπτες και σκοτεινές διασυνδέσεις του Χρυσοχοΐδη, η γραβατωμένη κυνικότητα σε βαθμό τετανικού (τετανικού, παρακαλώ, όχι τιτανικού) χαμόγελου του Λοβέρδου, τα ξεσκισμένα ελληνικά και η ντροπιαστική για όλους περιφρόνηση στη λογική της Άννας Διαμαντοπούλου. Και τι με νοιάζει εμένα η ψυχασθένεια που ονομάζεται Γιώργος Παπανδρέου. Όλοι την ήξεραν, όλοι έπαιξαν το παιχνίδι τους μ' αυτήν, μόνο που το παιχνίδι ήταν η ζωή του καθενός. Και τη ρήμαξαν τη ζωή του καθενός. Απ' έξω κι από μέσα. Χρόνια ολόκληρα. Αιώνες ολόκληρους, αν προσθέσεις τον χρόνο του καθενός, τη στιγμή του, την κάθε στιγμή του, μαζί με τις στιγμές όλων των άλλων.
Τομάρια όλοι τους. Τους ξέρω. Δεν με νοιάζουν. Κι αυτοί και η συμμορία η απίστευτα μεγάλη των σέμπρων, των σμπίρων, των δουλικών, των αυλητρίδων και των αυλητών, τα γιουσουφάκια της δημοσιογραφίας (είδος το οποίο επωάσθηκε με επιτυχία στους κόλπους της κομμουνιστικής αριστεράς), τα πορνίδια των διορθωτικών κινήσεων της εξουσίας και των παλινδρομικών της επίσης, οι πολυτελείς της αβρούς σοβαρότητας, οι επιβεβλημένα σημαντικοί εν τέλει, παρ' ότι αναίτιοι. Οι ιερείς δηλαδή μιας αναίτιας -και γι' αυτό ανύπαρκτης- δημοκρατίας.
Τι να με νοιάξει εμένα μια δημοκρατία που κατάντησε να έχει για πρωθυπουργό έναν υπάλληλο εκτός θεσμίων της Δημοκρατίας. Ένα τομάρι που λέει στους άλλους να πεθάνουν από πείνα για να σωθούν και ο ίδιος (άτιμος και αφιλότιμος μέχρι ρανίδας), παρ' ότι χρυσοπληρωμένος κάνθαρος του παγκόσμιου καπιταλισμού, καταδέχτηκε να κρατήσει μέχρι τέλους σε αναστολή την καθηγητική του θέση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για να μη χάσει τη σύνταξη. Την οποία και πήρε. Ο φραγκοφονιάς πρωθυπουργός που λέει στους ομηλίκους του ότι η εσχατιά της ζωής τους πρέπει να είναι ζωή επώδυνης και ανειρήνευτης πτωχείας. Τι να με νοιάξουνε εμένα τα γλυκύμορφα τέρατα που χειρίζονται την γκιλοτίνα των αγορών, που χειρίζονται την πλήρη στρέβλωση της ανθρώπινης κατάστασης: να υπάρχει σημαινόμενο χωρίς σημαίνον. Να υπάρχει αιτιατό επειδή οι λογιστές επιβάλλουν το αίτιο. Τι να με νοιάξει εμένα αυτή η φρίκη. Θέλω να πω, τι να με νοιάξει το πασιφανές. Αφού είναι πασιφανές, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, ας σκεφτεί κι ας πράξει αναλόγως.
Αλλά εμένα τι να νοιάξει αυτό το βουβάλι, ο Κώστας Καραμανλής, που κυβέρνησε τη ζωή του καθενός σαν βουβάλι, έδρασε φασιστικά ως προς τη λειτουργία της Βουλής και το σύστημα (το κοινοβουλευτικό), που σαφώς ήξερε το ποιόν του ανάξιου, αντέδρασε (και αντιδρά) αιδημόνως: Μούγγα και παραλλαγή. Προπαντός ευπρέπεια, μην τυχόν και ταράξουμε τη σιωπή (τη σιέστα) του αυθέντου. Ο αυθέντης, ακόμα και ο γελοιωδέστερος, δικαιούται να σιωπά. Για θυμήσου τις "σιβυλλικές δηλώσεις" του γέροντος αυθέντου Καραμανλή, "με πολλούς αποδέκτες". Και στο μεταξύ τα αδέρφια ηργάζοντο προς όφελος της προσωπικής τους ιδιόχειρης και προκλητικά νόμιμης Δημοκρατίας. Στην οποία πλείστοι όσοι συμμετείχαν. Και πλούτισαν. Σε αναβαθμό πολιτικής ισχύος.
Είναι παράνομοι. Είναι υπαίτιοι συμφορών. Πλούτισαν από τις συμφορές. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα δεις τη νομιμοποιημένη εγκληματοσύνη τους. Ο σχεδιασμός μιας ολόκληρης χώρας, το άπειρο των ανθρώπων της, κατάντησε κλοπή πορτοφολάδων. Τι να με νοιάξουνε, λοιπόν, αυτά τα γουρούνια, αυτά τα τομάρια, αυτή η αιματοβαμμένη ντροπή του τόπου. Αυτό το σίδερο της εμφύλιας εξουσίας, αφού η εξουσία είναι μόνο εμφύλια, όπως και η ελευθερία.
Εμένα με νοιάζει ότι ανήμερα των Χριστουγέννων πέθανε ξαφνικά ο ποιητής Αργύρης Χιόνης. Δεν έχω συναντήσει άλλον άνθρωπο που να του ταιριάζει τόσο πολύ το όνομά του. Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης ήταν πράγματι φτιαγμένος από ασήμι και χιόνι. Ένα ποίημα ο ίδιος για το πώς γίνεται να υπάρχει το χώμα. Το χώμα ως ποίημα και το ποίημα ως χώμα. Αυτό, ναι. Με νοιάζει. Γιατί είναι πηλός. Ασημένιος.
                                     ΑΥΓΗ 1/1/2012

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ:ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ(Η ΤΑΙΝΙΑ)

                         ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ
          ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ
                           (ΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑ)

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

NIGEL FARAGE:ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

    ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
                                            NIGEL FARAGE
             ΣΚΟΤΩΣΑΤΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 
                          ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
                         ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ:ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 400 ΕΥΡΩ

Υπάρχει και η άλλη όψη του γερμανικού «οικονομικού θαύματος» της τελευταίας δεκαετίας. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που πλήρωσαν και πληρώνουν το κόστος της «βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας» της γερμανικής οικονομίας.

Η αποκάλυψη προκαλεί σοκ σε όποιον αγνοεί την ωμή, σκληρή πραγματικότητα του...

γερμανικού κόσμου της εργασίας: επτά (!) εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι δουλεύουν επισήμως με μηνιαίες αποδοχές κάτω των... 400 (!!!) ευρώ και μάλιστα χωρίς η απασχόληση αυτή να τους δίνει έστω πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας ή να τους επιτρέπει να λάβουν οποιουδήποτε εξευτελιστικού ύψους σύνταξη όταν γεράσουν!

Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Η τραγική ειρωνεία μάλιστα είναι ότι αυτού του είδους η εργασιακή απασχόληση εισήχθη όχι από τη Δεξιά, αλλά από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Γκέρχαρτ Σρέντερ προ δεκαετίας, με την περιβόητη «Ατζέντα 2010» που συνέθλιψε τους Γερμανούς εργαζόμενους και αποτέλεσε τη βάση της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας. Το 2003 οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες καθιέρωσαν τη «μίνι απασχόληση», την οποία διαφήμισαν ως «πόρτα εισόδου στον εργασιακό κόσμο» που δήθεν θα διευκόλυνε την εξεύρεση εργασίας από τους άνεργους και τους νέους.

Οι κανόνες της «μίνι απασχόλησης» είναι σαφείς. Πρώτον, οι μηνιαίες αποδοχές απαγορεύεται αυστηρά να υπερβούν τα 400 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι αν π.χ. μια εργασία πληρώνεται 5 ευρώ την ώρα, ο εργαζόμενος επιτρέπεται να δουλέψει 80 ώρες τον μήνα. Αν πληρώνεται 10 ευρώ ωριαίως, τότε απαγορεύεται να εργαστεί κάποιος πάνω από 40 ώρες μηνιαίως. Αν εργαστεί έστω και ένα λεπτό παραπάνω, τότε το συμβόλαιο εργασίας του πρέπει να γίνει κανονικό. Οταν οι αποδοχές του εργαζομένου είναι 400 ευρώ ή λιγότερο, παίρνει όλα τα λεφτά καθαρά. Δεν έχει καμία κράτηση για το ταμείο υγειονομικής περίθαλψης ή για το ταμείο συνταξιοδότησης. Η αιτία γι' αυτό είναι τραγικά απλή: η δουλειά του αυτή δεν του δίνει κανένα δικαίωμα για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή για σύνταξη!

Ο εργοδότης είναι ευτυχής. Καλείται να πληρώσει μόνο 2% φόρο επί του ποσού που χορηγεί στον εργαζόμενο και επιπλέον 15% στο ασφαλιστικό ταμείο και 13% στην κοινωνική ασφάλιση. Δηλαδή 130 ευρώ αν πληρώνει 400 ευρώ τον υπάλληλό του και στην πραγματικότητα σχεδόν τα μισά, δεδομένου ότι η μέση αμοιβή που λαμβάνουν τα επτά εκατομμύρια Γερμανοί που δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς είναι μόλις... 230 ευρώ!

Αυτό το ιδεώδες για εργοδότες εργασιακό καθεστώς άνοιξε αμέσως όχι μια απλή Κερκόπορτα, αλλά μια τεράστια πύλη για τη γενίκευση της «μαύρης» εργασίας στη Γερμανία. Εκατοντάδες χιλιάδες εργοδότες προσλαμβάνουν εργαζόμενους με καθεστώς «μίνι απασχόλησης», αλλά τους απασχολούν κανονικά, σαράντα ώρες την εβδομάδα. Τους δίνουν επισήμως τα 400 ευρώ και τα υπόλοιπα 1.000 ή και παραπάνω ευρώ τους τα δίνουν «μαύρα», γλιτώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές!

Σε ορισμένους κλάδους η «μίνι απασχόληση» αναπτύχθηκε ραγδαία, συνοδευόμενη φυσικά από τη «μαύρη» εργασία. Στον ξενοδοχειακό κλάδο π.χ. υπολογίζονται σε 810.000 τα άτομα που δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς. Οι εργαζόμενοι κατ' αυτόν τον τρόπο αφενός πρέπει να βρουν άλλον τρόπο να έχουν υγειονομική περίθαλψη (π.χ. μέσω ασφαλισμένου συζύγου) και αφετέρου συχνά είναι τόσο φτωχοί που έχουν την ανάγκη κοινωνικών επιδομάτων για να επιβιώσουν.

Στην ουσία όμως αυτό σημαίνει ότι το κράτος επιβαρύνεται τόσο με το κόστος κοινωνικής περίθαλψης ατόμων που ενώ εργάζονται δεν πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές όσο και με τα επιδόματα επιβίωσής τους, επιδοτώντας έτσι έμμεσα τις γερμανικές επιχειρήσεις για να πληρώνουν μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας και να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές! Ιδού λοιπόν μια σκοτεινή συνιστώσα του σύγχρονου γερμανικού «οικονομικού θαύματος».

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Υπονόμευση μισθών και συντάξεων

Κατηγορηματικός είναι στις δηλώσεις του προς την ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ο οικονομολόγος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (DIW) Μάρκους Γκράπκα: «Η ''μίνι απασχόληση'' διαβρώνει τα βασικά δικαιώματα των εργατών. Οι φορολογούμενοι και οι εργαζόμενοι πληρώνουν τον λογαριασμό» τονίζει. Εχει απόλυτο δίκιο. Η γενίκευση αυτού του άθλια αμειβόμενου τύπου εργασίας έχει τουλάχιστον δύο ολέθριες συνέπειες. Πρώτον, υπονομεύει δραματικά τις μέχρι τώρα γνωστές συμβάσεις πλήρους απασχόλησης αορίστου χρόνου και μετατρέπει τους εργαζόμενους σε ζητιάνους. Δεύτερον, υποσκάπτει τα ταμεία τόσο υγειονομικής περίθαλψης όσο και συνταξιοδότησης, αφού μειώνει τις εισφορές προς αυτά και προετοιμάζει το έδαφος για συρρίκνωση ή και κατάργηση των συντάξεων.

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΣΚΑΙ:ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ,ΑΠΕΙΛΕΣ κ ΦΟΒΟΣ του Ν.ΤΑΥΡΗ

Ιδιαίτερη και σε βάθος ανάλυση τόσο από τους εργαζόμενους όσο και από τα σωματεία του κλάδου χρίζουν τα γεγονότα στον Όμιλο Σκάι, εκεί όπου ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης, πέτυχε -εκβιάζοντας- να αποσπάσει την υπογραφή των ατομικών συμβάσεων από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.

Ούτε η οριζόντια περικοπή κατά 19% από τους μισθούς των εργαζομένων, ούτε η επ’ αόριστον διάρκεια της ατομικής σύμβασης, ούτε καν η 24ωρη απεργία που κήρυξαν τα σωματεία του κλάδου στάθηκαν ικανά να θωρακίσουν με θάρρος τους εργαζόμενους και να τους δώσουν τη δύναμη να ορθώσουν το ανάστημά τους και να αντιταχθούν στο σχέδιο ομηρίας και υποταγής που ζητούσε ο Αλαφούζος.

Έτσι, για πρώτη φορά στον κλάδο, καταγράφηκαν εργαζόμενοι να βρίσκονται σε απεργία (που οι ίδιοι ζήτησαν με ομόφωνο ψήφισμά τους) με αίτημα την απόσυρση των ατομικών συμβάσεων και κατά τη διάρκεια αυτής της κινητοποίησης να υπογράφουν την ατομική σύμβαση που οι ίδιοι -νωρίτερα- ζητούσαν να αποσυρθεί!

Τα γεγονότα, που εξελίχθηκαν με μορφή χιονοστιβάδας στο Νέο Φάληρο, ήταν μια κλασική αντιπαράθεση. Στη συνέλευση με στάση εργασίας, η εργοδοσία απάντησε με ιδιότυπο lock-out. Στο εκβιαστικό dead-line για υπογραφές που τέθηκε, τα σωματεία απάντησαν με 24ωρη απεργία. Ο όμιλος ανταπαντά με απεργοσπαστικό μηχανισμό και εκστρατεία εκφοβισμού και προπαγάνδας, φθάνοντας να προαποφασίζει για λογαριασμό της Δικαιοσύνης και να ενημερώνει πως «η απεργία είναι παράνομη και ο σταθμός λειτουργεί κανονικά». Η συγκέντρωση του διασωματειακού του Τύπου δεν μπόρεσε να υπερνικήσει το βαρύ πυροβολικό του Αλαφούζου, που παίρνει θέση μπροστά από τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Άρης Πορτοσάλτε, Μπάμπης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Ακριβοπούλου, Δημήτρης Γιατζόγλου, Μάνος Βουλαρίνος, Λία Παρασκευά, Γιώργος Ψάλτης, Νίκος Υποφάντης, Σία Κοσιώνη, Κώστας Μπογδάνος, Εύα Αντωνοπούλου, Δημήτρης Οικονόμου και το παρ’ ολίγον μέλος του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ Βασίλης Λυριτζής συμμετέχουν στον απεργοσπαστικό μηχανισμό την πιο κρίσιμη στιγμή.

Ο φόβος υπερνικά το στόχο. Η ατομικότητα το συλλογικό καλό. Τα 800 ευρώ μισθός υπερισχύουν της απόλυσης. Κατά δεκάδες, συρρέουν στο λογιστήριο του ομίλου. Οι ίδιοι άνθρωποι που απεργούσαν, που βρίσκονταν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη πύλη του ομίλου, παραδίδουν τα όπλα...

Πέρυσι έμειναν περίπου 30 που δήλωσαν την άρνησή τους στους εκβιασμούς. Φέτος δεν ξεπερνούν τους 15...

Εφημερίδα:Δρόμος της Αριστεράς

Νίκος Ταυρής

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Κ.ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ:ΕΙΝΑΙ Ο ΕΦΡΑΙΜ ΝΕΦΕΛΙΜ;

Του Κώστα Βαξεβάνη-"Κουτί της Πανδώρας"

Πρέπει να καταλήξουμε σε αυτή τη χώρα τι θέλουμε. Να τιμωρούνται οι υπεύθυνοι των σκανδάλων ή να γκρινιάζουμε; Να φτάνουμε ως το τέλος ή να επιστρέφουμε στην αρχή, όποτε το τέλος δεν μας αρέσει; Να υπάρχει Δικαιοσύνη ή να αρχίζει παζάρια με τις προτιμήσεις μας; Θρησκευτικές, πολιτικές, ιδεολογικές, οικονομικές.

Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου ήταν το μεγαλύτερο της μεταπολίτευσης. Ένα μοναστήρι υπό την ηγεσία μιας ομάδας διωγμένης κακήν κακώς από την Κύπρο, θέλησε να πάρει την λίμνη Βιστωνίδα και τις γύρω εκτάσεις με χρυσόβουλα που εμφάνιζε ως τίτλους ιδιοκτησίας. Από τους αγρότες καλλιεργητές δηλαδή και από τους ψαράδες. Αυτό από μόνο του είναι σκάνδαλο. Πάμε παρακάτω.

Το δικαστήριο που εξέτασε την υπόθεση αποφάσισε πως η γη ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο. Πριν καθαρογραφεί η απόφαση, ο υπουργός Πέτρος Δούκας απέσυρε την διεκδίκηση του ελληνικού Δημοσίου χρησιμοποιώντας μια γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (οι νομικοί σύμβουλοι σήμερα είναι κατηγορούμενοι γι αυτό). Αυτό ήταν παράνομο γιατί ήταν σε εξέλιξη νομική διαδικασία. Στη συνέχεια αυτή η γη ανταλλάχθηκε με απόφαση του υπουργού Μπασιάκου, με οικοδομικά φιλέτα σε όλη την Ελλάδα. Οι «εκτιμητές» μάλιστα είχαν αποτιμήσει ακριβά τις καλαμιές τις λίμνης και φτηνά τα φιλέτα. Ο λόγος για να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα το Βατοπέδι.

Και ενώ ο Εφραίμ έλεγε πως θέλει τη γη της Βιστωνίδας για να κάνει βυζαντινό χωριό, έφτιαξε offshore εταιρείες μαζί με φίλους και γνωστούς του, στις οποίες πήγαν τα οικόπεδα φιλέτα. Όλα αυτά έγιναν με διαδικασίες εξπρές τις οποίες εξασφάλισαν υπουργοί της κυβέρνησης. Από αποχαρακτηρισμούς δασών έως αρχαιολογικών χώρων.

Όταν το 2008 το «Κουτί της Πανδώρας» αποκάλυψε την υπόθεση, έγινε μια τεράστια προσπάθεια συγκάλυψης. Δεν τα κατάφεραν. Κατάφεραν ωστόσο να παραγράψουν τα αδικήματα των υπουργών. Με το νόμο Βενιζέλου (περί ευθύνης υπουργών) και αιφνίδιο κλείσιμο της Βουλής από τον Καραμανλή, όλα παραγράφηκαν. Όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία, το μόνο αδίκημα που δεν είχε παραγραφεί ήταν του ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Δεν υπήρχαν στοιχεία γι αυτό, αλλά για λόγους επικοινωνιακούς στήθηκε μια διαδικασία «τιμωρίας» η οποία δεν οδήγησε πουθενά. Τα τρία αυτά χρόνια ωστόσο, η εφέτης ανακρίτρια Ειρήνη Καλού, κατάφερε με στοιχεία που καταθέσαμε ως εκπομπή, να κάνει μια εκτεταμένη έρευνα. Με τα στοιχεία που συνέλεξε, διαπίστωσε πως 3 υπουργοί ήταν οι φυσικοί αυτουργοί του σκανδάλου, αλλά δεν μπορούσε να τους αγγίξει η Δικαιοσύνη, λόγω νόμου. Εντόπισε όμως 32 μη πολιτικά πρόσωπα που ευθύνονταν για το σκάνδαλο.

Λίγο πριν τελειώσουν οι απολογίες των κατηγορουμένων, ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ, ξεκίνησε μια σειρά από αφιερώματα στο Βατοπέδι. Η βάση του «ντοκιμαντέρ» είναι τα γυρίσματα που έχει χρηματοδοτήσει το Βατοπέδι και έχει πριν από μήνες διαφημίσει η «Πεμπουσία», μια οργάνωση του Βατοπεδίου. Αυτό το υλικό βρέθηκε χωρίς υπογραφή και αντίλογο να παίζει ως ντοκουμέντο αθώωσης του Εφραίμ. Σε αυτό μπορείτε να βρείτε ονόματα μοντέρ, μακιγιέζ και άλλων συντελεστών, αλλά όχι δημοσιογράφων που έκαναν την έρευνα. Την ίδια εποχή ο Εφραίμ βρίσκεται στη Ρωσία να περιφέρει για μία ακόμη φορά την Αγία Ζώνη. Ο λόγος δεν ομολογείται αλλά υπάρχει.

Ένα τμήμα της Κόκκινης Πλατείας, όπως και πολλά μετόχια στη Ρωσία ανήκουν στο Βατοπέδι. Με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Μονή μπορεί να εγείρει διεκδικήσεις. Αυτές λοιπόν τις διεκδικήσεις έθεσε σε διαπραγμάτευση με τους Ρώσους ο Εφραίμ, προκειμένου να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους. Σε ένδειξη καλής θέλησης πήγε την Αγία Ζώνη στην Πετρούπολη για προσκύνημα, δίνοντας στον χαμηλής πλέον δημοφιλίας Πούτιν προεκλογικά, μια θρησκευτική αίγλη και ψήφους πιστών. Οι επαγγελματίες της θρησκείας στην Ελλάδα, φρόντισαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα θρησκευτικότητας και διεθνούς κύρους για τον Εφραίμ.

Ο ηγούμενος του Βατοπεδίου (αλήθεια γιατί παραμένει ενώ είναι καταδικασθείς και υπόδικος για κακουργήματα;) δεν είναι ένας ιδρυτής offshore που μπέρδεψε το προσευχητάρι με το μπλοκ επιταγών, αλλά σύμμαχος των Ρώσων στην μάχη της Ορθοδοξίας. Επιστρατεύονται ακόμη και «προφητείες» του Ιωσήφ του Βατοπεδίου (εκδιώχθηκε για παιδεραστία από την Κύπρο), που μιλάνε για νίκη της Ελλάδας και της Ρωσίας εναντίον των Τούρκων. Κάπου εκεί μπαίνουν και διάφορα λακοπούλια εφευρήματα για το ξανθό γένος, τα Νεφελίμ, τα Ελωχίμ και άλλα ευτράπελα. Όσο πιο γελοία είναι, τόσο πιο πολύ δημιουργούν γύρω τους προϋποθέσεις πίστης. Και φτάσαμε εδώ που είμαστε.

Με έναν τύπο ο οποίος έχει 3 κακουργήματα, μια καταδίκη ήδη, και πρέπει να προφυλακιστεί σύμφωνα με τον νόμο. Και υπάρχουν αυτοί, οι οποίοι επιμένουν πως δεν είναι ένας υπόδικος που έκανε κομπίνες, αλλά ένας θρησκευτικός ηγέτης που πρέπει να είναι ελεύθερος. Υπάρχει Έλληνας που με αυτές τις κατηγορίες δεν θα προφυλακιζόταν; Υπάρχει πραγματικός μοναχός που θα αρνιόταν να τραβήξει τον Γολγοθά του ώσπου να έρθει η ανάσταση; Ας απαντήσει ο καθένας σε αυτό. Και όσοι είναι δύσπιστοι, ας κοιτάξουν απλώς μια φωτογραφία του Εφραίμ. Στα μάτια.

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΙΣΛΑΝΔΙΑ:Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Η Ισλανδία αποτελεί ένα είδος «νήσου της ουτοπίας», που λάμπει ως φάρος, είτε αυτό αρέσει στις αγορές, είτε όχι.
Βέβαια, η χώρα δεν είναι μια ουτοπία. Άλλωστε, δεν μπορούν να υπάρχουν βασίλεια ανεξαρτησίας μέσα στην αυτοκρατορία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Ως χώρα όμως, αποδεικνύει περίτρανα πως το κεφάλαιο δεν είναι παντοδύναμο, ούτε κατέχει την μοναδική αλήθεια, άσχετα αν επιδιώκει να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα.
Με την απόφασή της να φρενάρει τον τροχό της τραγωδίας, η Ισλανδία έθεσε ένα προηγούμενο που μπορεί  ενδεχομένως να γονατίσει τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Προς το παρόν, το μικρό αυτό νησί, κάνει κάτι που θεωρούνταν απίθανο, χωρίς να βυθίζεται στο χάος, αν και από ότι φαίνεται βυθίζεται σε μια πληροφοριακή και ειδησεογραφική συσκότιση.
Πόσες πληροφορίες παίρνουμε σε σχέση με την Ισλανδία, και πόσες σε σχέση με την Ελλάδα;
Γιατί άραγε η πρώτη εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ τα οποία υποτίθεται πως θα έπρεπε να μας πληροφορούν για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο;
Μέχρι σήμερα, αποτελούσε εκ γενετής δικαίωμα όσων έχουν την εξουσία, να καθορίζουν τι είναι πραγματικό και τι όχι, τι μπορούμε να σκεφτόμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε, κλπ. Η κατανόηση του κόσμου μας υπάγεται στον βαρβαρισμό που καθορίζεται από τις ελίτ. Κάθε έκφανση του πολιτισμού μας, είναι στην ουσία μια περιγραφή βαρβαρότητας.
Οι ελίτ, με την βοήθεια των οικονομολόγων και των θεολόγων, ορίζουν το τι είναι αληθινό και το τι όχι. Αυτός ο ορισμός γίνεται με βάση την ισχύ και την βία. Τηνανάγκη. Χρειάζονται θυσίες, μας λένε. Ή προσαρμόζεστε, ή καταστρέφεστε. Αυτό διδάσκει ο ύστερος καπιταλισμός, με μια διαστροφική λογική: Όλα όσα είναι αληθινά είναι και λογικά, και το αντίστροφο.
Τον Ιανουάριο του 2009, οι Ισλανδοί επαναστάτησαν απέναντι σε αυτή τη λογική. Οι ειρηνικές τους διαδηλώσεις ανέτρεψαν την συντηρητική κυβέρνηση του Geir Haarde, και η εξουσία πέρασε στα χέρια μιας αριστερίζουσας μειοψηφίας, η οποία προγραμμάτισε εκλογές για τον Απρίλιο του 2009. Η συμμαχία της σοσιαλδημοκρατικής πρωθυπουργού Jóhanna Sigurðardóttir με τους Πράσινους κέρδισε την πλειοψηφία.
Το φθινόπωρο του 2009, με λαϊκή πρωτοβουλία, άρχισε να συντάσσεται ένα νέο σύνταγμα, από λαϊκές συνελεύσεις. Το 2010, η κυβέρνηση πρότεινε τη δημιουργία μιας εθνικής συνταγματικής επιτροπής, με μέλη που θα επιλέγονται βάσει κλήρωσης.
Δυο δημοψηφίσματα είχαν ως αποτέλεσμα την άρνηση της διάσωσης των τραπεζών, και την άρνηση της αποπληρωμής του εξωτερικού χρέους.
Τον Σεπτέμβριο του 2011, ο πρώην πρωθυπουργός Geir Haarde δικάστηκε για τον ρόλο του στην κρίση.
Το να ξεχνάμε ότι ο κόσμος δεν είναι μια ελληνική τραγωδία, όπου ο τροχός της μοίρας ή του κεφαλαίου στρέφεται χωρίς βάση στην ανθρώπινη λογική, είναι σαν να αρνούμαστε την πραγματικότητα. Ο τροχός αυτός περιστρέφεται από ανθρώπινα όντα.
Όλα όσα φανταζόμαστε ως αληθινά, είναι τόσο αληθινά όσο μας καθορίζουν οι αγορές. Η Ισλανδία όμως,  μας επανέφερε την ανθρώπινη φαντασία, δείχνοντας μας πως οι πιθανότητες είναι τόσο αληθινές όσο η αναγκαιότητα του καπιταλισμού.
Αν ακούσουμε την Ισλανδία, θα δούμε πως όλα είναι μια παγίδα, που θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε στην αναγκαιότητα. Όλοι όσοι εξαγγέλλουν θυσίες, μας λένε πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Ίσως όμως θα έπρεπε να κοιτάξουν κατά τη μεριά της Ισλανδίας.
Η χώρα αυτή μας δείχνει πως υπάρχουν πολλά περισσότερα από όσα μας δείχνουν. Πως είναι δυνατόν να κυριαρχήσουμε, και εδώ έγκειται το νόημα της ελευθερίας, επί της αναγκαιότητας.
Βέβαια, η Ισλανδία δεν αποτελεί πρότυπο. Είναι απλά μια εναλλακτική πρόταση. Η θέληση των κατοίκων της να προχωρήσουν διαφορετικά, μας δείχνει ότι όντως υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις.
Στην Ισλανδία αποφάσισαν να ορίσουν το μέλλον τους κόντρα στις υπαγορεύσεις της αναγκαιότητας του καπιταλισμού.
Εμείς οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε να χορεύουμε στους ρυθμούς του κεφαλαίου;
Θα συνεχίσουμε να παραδίνουμε το μέλλον μας στις τράπεζες, στις πολυεθνικές, και στις κυβερνήσεις που διατείνονται ότι δήθεν κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν;
Η Ισλανδία μας θύμισε πως η φαντασία αποτελεί κι αυτή μέρος της ανθρώπινης λογικής.
Ο λαός είναι αυτός που πρέπει να ορίζει το τι είναι αληθινό και ρεαλιστικό, υιοθετώντας εναλλακτικές λύσεις.
Έτσι, δεν θα είμαστε απλά ονειροπόλοι, αλλά θα επιλέξουμε μια πραγματικότητα την οποία το κεφάλαιο θέλει να εξαφανίσει οριστικά.
Η ουτοπία εξαρτάται από τις αποφάσεις μας. Και μόνο έτσι, η ζωή μας θα είναι άξια για να την ζούμε.

   Miguel Angel Sanz Lorono-Ισπανός Ιστορικός

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ:ΤΟ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ 2011

Η χρονιά που φεύγει αφήνει μια Ευρώπη δίχως όραμα να βουλιάζει στην οικονομική κρίση και τον ελληνικό λαό να έχει υποστεί τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Να πάει και να μην έρθει ποτέ ξανά χρονιά τόσο απαίσια όσο αυτή που τελειώνει! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για τους Ελληνες το 2011 ήταν σίγουρα η χειρότερη χρονιά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου.

Ολος ο λαός μας όχι μόνο υπέστη τη βιαιότερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου τα τελευταία εξήντα χρόνια, αλλά και μπήκε επιπλέον σε τροχιά οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης που για την ώρα δείχνει να τον οδηγεί στα Τάρταρα χωρίς ελπίδα διαφυγής. Η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου απεδείχθη ολέθρια. Σε βαθμό μάλιστα τέτοιο που οι επίδοξοι διάδοχοί του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θεωρούν απολύτως αναγκαίο να την αποκηρύξουν-υποκριτικά και καιροσκοπικά εννοείται- προκειμένου να έχουνελπίδες εκλογής τους στη θέση του προέδρου του μέχρι πρότινος κραταιού κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Χριστούγεννα και Σταύρωση συνέπεσαν φέτος για τους Ελληνες πολίτες, καθώς ολόκληρη η χρονιά ήταν ένας ατελείωτος Γολγοθάς. Οικονομική κατακρήμνιση της τάξης του 20% για τους τυχερούς, του 30% και του 40% για τους πολλούς, της απόλυσης για τους πιο άτυχους. Μια χώρα που βυθίζεται σε πέλαγος μιζέριας και απόγνωσης.

Πολύ κακή χρονιά το 2011 και για την υπόλοιπη Ευρώπη, πλην Γερμανίας. Η λιτότητα εξαπλώνεται παντού. Τα κοινωνικά συμβόλαια διαρρηγνύονται. Το «ευρωπαϊκό όραμα» έχει μετατραπεί σε εφιάλτη. Το ευρώ κλυδωνίζεται βίαια. Κανένας σχεδόν δεν πιστεύει πια στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση της ΕΕ από τα λαϊκά και τα μεσαία στρώματα. Η Ευρώπη έχει χάσει την ελκτική της δύναμη και προκαλεί απέχθεια, καθώς αναβιώνουν με ένταση οι εθνικισμοί και τα ρατσιστικά στερεότυπα που κυριαρχούσαν πολλές, πολλές δεκαετίες πριν.

Ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου επικρατεί στην Ευρώπη. Θυμίζει κάτι από τη δεκαετία του 1930. Από τη μια καλπάζει η οικονομική κρίση που σαρώνει, όπως και τότε, δεκάδες εκατομμύρια ζωές. Από την άλλη αναζητούνται λύσεις εκτός θεσμικού πλαισίου στη διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών χωρών. Αλλους ψηφίζει ο κόσμος, άλλοι τον κυβερνούν. Παρακμή. Αδυναμία εξεύρεσης δημοκρατικής λύσης τότε, προσφυγή στους «τεχνοκράτες» σήμερα. Οχι όμως σε τεχνοκράτες που θέτουν τις εξειδικευμένες γνώσεις τους στην υπηρεσία των πολιτικών ηγετών, οι οποίοι να κυβερνούν λαμβάνοντας υπόψη τους τα πολύ ευρύτερα πολιτικά κριτήρια και συνυπολογίζοντας τις τεχνικές προτάσεις των ειδικών, αλλά σε τεχνοκράτες στους οποίους ανατίθεται η διακυβέρνηση.

Η Γερμανία είναι ευτυχής με τη χρονιά που πέρασε. Επιβάλλονταςχωρίς δισταγμούς την πολιτική της στα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ επεκτείνει σε νέους τομείς, εδραιώνει και βαθαίνει την ηγεμονία της στην Ευρώπη. Οσα πέτυχε στο κεφάλαιο της πολιτικής επικυριαρχίας της στη Γηραιά Ηπειρο κατά τη διάρκεια του 2011, δεν τα είχε κατορθώσει στα προηγούμενα πενήντα και πλέον χρόνια ύπαρξης της ΕΟΚ αρχικά και της ΕΕ στη συνέχεια.

Ο πόλεμος έδωσε τη λύση στην τρομερή κρίση της δεκαετίας του 1930. Προκάλεσε ανείπωτες καταστροφές και ο καπιταλισμός ανασυγκροτήθηκε χτίζοντας αυτά που είχε γκρεμίσει. Ανέτρεψε όμως ριζικά τους μέχρι τότε υφιστάμενους συσχετισμούς μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Πλήρωσε κι ένα βαρύτατο τίμημα χάνοντας για σχεδόν μισόν αιώνα τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που πέρασαν κάτω από τον έλεγχο του τότε αντίπαλου δέους, της Σοβιετικής Ενωσης. Τέτοιον πόλεμο δεν περιμένει τώρα κανείς. Τίποτα όμως δεν αποκλείει έναςγενικευμένος οικονομικός πόλεμος να προκαλέσει εκατομμύρια κοινωνικά θύματα.

Ελπίδες που διαψεύστηκαν σε μεγάλο βαθμό γέννησε στον αραβικό κόσμο το 2011. Σε όλα τα μοναρχικά φιλοδυτικά καθεστώτα, οι επαναστάσεις κατεπνίγησαν. Στην Αίγυπτο η επανάσταση ψυχορραγεί ανάμεσα στη βία των στρατιωτικών και στον εκλογικό θρίαμβο των ισλαμιστών. Στη Συρία η εξέγερση πνίγεται στο αίμα, όπως και στην Υεμένη, όπου ακόμη είναι άγνωστο αν θα νικήσει.Μόνο στην Τυνησία επικράτησαν οι εξεγερμένοι.

Ενα αραβικό κράτος ακόμη, η Λιβύη, πλούσιο σε πετρέλαια και φυσικό αέριο, έπεσε το 2011 θύμα ιμπεριαλιστικής πολεμικής επίθεσης εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ συν άλλων συμμάχων τους, με στόχο φυσικά την αρπαγή των ενεργειακών της πηγών. Το λιβυκό καθεστώς ανατράπηκε, ο Καντάφι εξοντώθηκε. Οπως στο Ιράκ με τον Σαντάμ. Μόνο που τώρα η Ευρώπη δεν αντιστάθηκε.                                                                            

                                                               ΕΘΝΟΣ 25/12/2011

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)

ΠΕΝΤΡΟ ΜΠΡΙΓΚΕΡ:ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΕΓΑΝΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Στην πρόσφατη προεκλογική της καμπάνια, η πρόεδρος Φερνάντες χρησιμοποίησε εικόνες από ελληνικές διαδηλώσεις. Πώς το εξηγείτε;

Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη. Στην Αργεντινή υπάρχει σήμερα η γενικευμένη αίσθηση ότι πρόκειται για έργο που το έχουμε ξαναδεί. Ο κόσμος αναρωτιέται πώς μπορεί μια χώρα να ξανακάνει αυτά που κατέστρεψαν εμάς. Όταν βλέπουν ότι είναι οι ίδιες συνταγές που επαναλαμβάνονται, οι απλοί άνθρωποι τραβάνε τα μαλλιά τους και λένε "μα είναι αυτοκτονία".

Παρ' ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, υπάρχουν πολλές ανησυχητικές ομοιότητες. Όταν ακούει κανείς τους ελεγκτές της τρόικας, είναι σαν να ακούει ξανά εκείνους που επέβλεπαν τις δικές μας μεταρρυθμίσεις τη δεκαετία του '90. Ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς, που διετέλεσε και αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, αναφέρεται ενδεικτικά στην περίπτωση ενός υψηλά ιστάμενού της που παρουσίασε τις συστάσεις του οργανισμού για τη σωτηρία της χώρας Χ έχοντας μπερδέψει τους φακέλους και μιλώντας, κατά λάθος, για τη χώρα Ψ. Γιατί, βλέπετε, είναι η ίδια συνταγή, που εφαρμόζεται παντού αδιακρίτως. Όταν ακούει κανείς τον Πολ Τόμσεν από το ΔΝΤ να λέει ότι η χώρα σας πρέπει να εγκαταλείψει τα "ταμπού" και να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα, σαστίζει γιατί αυτά ακριβώς λέγανε και σε εμάς πριν από είκοσι χρόνια.

Η δεκαετία του '90 ήταν η δεκαετία του νεοφιλελεύθερου μύθου και της συναίνεσης της Ουάσιγκτον. Η κεντρική ιδέα ήταν ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα έλυνε ως διά μαγείας κάθε πρόβλημα με τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις αφού το Δημόσιο ήταν αναγκαστικά ταυτισμένο με τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση.

Όταν λοιπόν ένας Αργεντινός ακούει σήμερα τον Παπαδήμο, γνωρίζει ότι αυτός είναι ο πολιτικός λόγος της δεκαετίας του '90.

* Πιστεύετε ότι ο νεοφιλευθερισμός προσπαθεί τώρα να πάρει μια άτυπη ρεβάνς;

Το ΔΝΤ και οι υπόλοιποι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί δεν έχουν από τότε αλλάξει αφεντικά και συνεχίζουν να εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα. Δεν θέλουν να σώσουν τους λαούς αλλά τις τράπεζες. Είναι ενδεικτικό ότι οι κυρίαρχοι δεν τολμούν καν να εφαρμόσουν ένα σχετικά ανώδυνο μέτρο όπως ο φόρος Τόμπιν. Αντιθέτως, κόβουν τις συντάξεις και απολύουν δημόσιους υπαλλήλους. Αν φοβούνται κάτι, αυτό είναι μια γενικευμένη κοινωνική έκρηξη. Και η Αργεντινή αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Θα έλεγα ότι ήταν η πρώτη εξέγερση του 21ου αιώνα ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Μια κυβέρνηση απόλυτα προσηλωμένη στα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού ανατράπηκε από τον λαό και έφυγε ταπεινωμένη.

Η επίδραση της εξέγερσης του 2001 στη Λατινική Αμερική ήταν καθοριστική. Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά άρχισαν να ξεφυτρώνουν παντού στην περιοχή προοδευτικές κυβερνήσεις. Ακόμη και ο Τσάβες, που είχε ήδη εκλεγεί στην προεδρία της Βενεζουέλας, δεν ήταν τότε ο σημερινός. Ακολούθησαν ο Λούλα, ο Κορέα, ο Μοράλες και άλλοι. Υπάρχει λοιπόν μια διαλεκτική σχέση, κάτι που ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει ακόμη κατορθώσει να καταργήσει. Η εξέγερση της Αργεντινής ριζοσπαστικοποίησε τον Τσάβες και με τη σειρά της η Βενεζουέλα έγινε παράδειγμα για τις γειτονικές χώρες. Σήμερα, παρά τις επί μέρους πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, υπάρχει ένα κοινό μέτωπο απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό. Οι χώρες με προοδευτικές κυβερνήσεις έχουν αποδεχτεί το πόσο σημαντική είναι η μεταξύ τους συνεργασία και αναζητούν από κοινού εναλλακτικές λύσεις.

* Και στην ίδια την Αργεντινή; Τι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει το ίδιο μετά από δέκα χρόνια;

Όταν ο πρόεδρος Μένεμ ανέλαβε την εξουσία το 1989, δήλωσε ότι εκφράζει μια πραγματική επανάσταση. Δεν έλεγε ψέματα. Αυτά που επακολούθησαν, η πλήρης αποδιάρθρωση του κράτους πρόνοιας και του δημόσιου χώρου, άνοιξαν κοινωνικές πληγές που θα μείνουν ανοιχτές για δεκαετίες. Σήμερα στην Αργεντινή έχουμε 18χρονους νέους που δεν είδαν ποτέ τους γονείς τους να εργάζονται. Μιλάμε για κάτι που έχει σφραγίσει μια ολόκληρη γενιά. Άλλο ένα χαρακτηριστικό εκείνων των χρόνων ήταν η μαζική φτωχοποίηση των μεσαίων στρωμάτων. Στη διάρκεια της εξέγερσης, αυτά τα στρώματα ήλθαν για πρώτη φορά σε επαφή και συντόνισαν τη δράση τους με τους παραδοσιακά φτωχούς και τα κινήματα των ανέργων.

* Τι είχε όμως προηγηθεί για να συμβεί κάτι τέτοιο;

Γνωρίζουμε ότι η ιστορία είναι γεμάτη εκπλήξεις αλλά και ότι οι εξεγέρσεις δεν προκύπτουν από το μηδέν. Στην Αργεντινή είχαμε μια σειρά πολύ ενδιαφέροντα φαινόμενα. Ήταν, πρώτα από όλα, οι απολυμένοι και οι άνεργοι που δεν κλείστηκαν στα σπίτια τους, αλλά, για να βγουν από την αφάνεια και το κοινωνικό περιθώριο, συγκρότησαν το κίνημα των πικετέρος, που προχώρησε σε κινητοποιήσεις όπως οι καταλήψεις των αυτοκινητόδρομων. Κάποια κινήματα άρχισαν, στη συνέχεια, να οργανώνονται περισσότερο με στόχο την αλληλοϋποστήριξη και τον βιοπορισμό. Στήθηκαν συσσίτια αλληλεγγύης και φτιάχτηκαν μικρές επιχειρήσεις, σχολεία και μια σειρά παράλληλοι θεσμοί. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν φυσικά οι καταλήψεις εργοστασίων και οι συνελεύσεις που άρχισαν να διοργανώνονται στις γειτονιές των μεγάλων πόλεων.

* Όλα αυτά τα κοινωνικά δίκτυα παραμένουν ζωντανά και σήμερα; Διατηρείται αυτή η κουλτούρα της αλληλεγγύης;

Δυστυχώς, ελάχιστα έχουν απομείνει. Τα μεσαία στρώματα, όταν βελτιώνουν τη θέση τους, ξεχνάνε το παρελθόν τους. Και με την ανάκαμψη της χώρας, πολλοί από τους νεόπτωχους βγήκαν από τη φτώχεια. Οι παραδοσιακά φτωχοί έμειναν όπως ήταν.

* Δεν ανακτήθηκαν όμως, στη συνέχεια, κάποια από εκείνα που χάθηκαν στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης επέλασης;

Η έκταση της καταστροφής είναι τόσο μεγάλη ώστε να είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποκαταστήσεις τις ζημιές. Για παράδειγμα, ο εθνικός αερομεταφορέας της Αργεντινής ήταν μια πολύ επιτυχημένη επιχείρηση. Έπειτα όμως από μια ανελέητη καμπάνια των ΜΜΕ, ο λαός πείστηκε ότι ήταν απαραίτητη η άμεση ιδιωτικοποίησή του. Δημιουργήθηκε σταδιακά η συναίνεση στην κοινωνία ότι τίποτε δεν πρέπει να μείνει κάτω από δημόσιο έλεγχο. Όταν αργότερα ο πρόεδρος Κίρτσνερ θέλησε να επανεθνικοποιήσει την εταιρεία ήταν ήδη αργά. Ήταν βυθισμένη στα χρέη και όλα της τα περιουσιακά στοιχεία είχαν ξεπουληθεί. Θα ωφελούσε επομένως την κοινωνία η επιστροφή της κάτω από δημόσιο έλεγχο;

Ενδεικτική είναι και η περίπτωση του Εκουαδόρ. Όταν ο πρόεδρος Κορέα ανέλαβε την εξουσία, η νομισματική ισοτιμία της χώρας ήταν κλειδωμένη με βάση το δολάριο. Ο Κορέα ήταν αντίθετος σε αυτό. Όταν όμως ανέλαβε την εξουσία, διαπίστωσε ότι η εγκατάλειψη του δολαρίου θα είχε τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες για τη χώρα του. Αυτό ίσως έχει αναλογίες με τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε σήμερα εσείς, οι Έλληνες. Ακόμη και αν αναλάμβανε αύριο την εξουσία μια αριστερή κυβέρνηση, δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να εγκαταλείψει το ευρώ τόσο εύκολα. Η Ελλάδα έμεινε για πολλά χρόνια εγκλωβισμένη σε μια δομή που δεν οικοδόμησε η ίδια. Και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακτήσεις αυτό που χάθηκε. Έχουμε όμως και θετικά παραδείγματα, όπως η επανεθνικοποίηση του συνταξιοδοτικού συστήματος από την κυβέρνηση Φερνάντες.

* Καλύψατε πρόσφατα την κατάληψη της Πουέρτα δελ Σολ στη Μαδρίτη. Βρήκατε εκεί κάποια κοινά στοιχεία με τις συνελεύσεις του "αργεντινάτσο" και πώς βλέπετε το ντόμινο των κινητοποιήσεων που πυροδότησε διεθνώς η εξέγερση στη πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου;

Αναμφισβήτητα υπάρχει μια μεταδοτικότητα. Οι μεγάλες ανατροπές και αλλαγές σε μια χώρα μπορούν να ξεκινήσουν κάτι ευρύτερο. Δεν πρόκειται όμως για ευθύγραμμη διαδικασία, αφού κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Στην Μαδρίτη, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι κάποια συνθήματα ήταν ακριβώς ίδια με τα δικά μας, ενώ υπήρχε και η ίδια οργή για τις τράπεζες και την ανεργία. Πρέπει όμως να αποφεύγουμε τις απομιμήσεις, να αξιοποιούμε τις εμπειρίες των άλλων, αλλά να μην τις αντιγράφουμε. Για παράδειγμα, όλοι στην Λατινική Αμερική θαυμάζουν την κουβανική επανάσταση, αλλά κανείς σήμερα δεν θα ήθελε να την επαναλάβει με τους ίδιους όρους. Κανείς δεν υποστηρίζει σήμερα ένα μονοκομματικό σύστημα. Έχουμε τραυματική εμπειρία από τις δικτατορίες και μόνο ένας τρελός θα μιλούσε απαξιωτικά για τη δημοκρατία. Γι' αυτό και στη Βενεζουέλα ο Τσάβες αντιμάχεται τα αστικά κόμματα μόνο με πολιτικά μέσα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι δεν πρέπει να επαναξιολογήσουμε το περιεχόμενο του όρου "δημοκρατία".

Ο Πέντρο Μπρίγκερ είναι Αργεντινός Δημοσιογράφος, Κοινωνιολόγος και Συγγραφέας.

                                                   Αυγή 25/12/2011

========================================================

Κεραμιδόγατος 

ο μαντουμανταδόρος-(Β.Π)